________________
સાતમું :
: ૨૭ : શ્રદ્ધા અને શકિત એમ કરતાં આઠ દિવસે વ્યતીત થયા, એટલે નવમે દિવસે તે ખૂબ જ વહેલે ઊડ્યો અને દેડવા લાગે.
કપિલને આ રીતે દેડતો જોઈને પહેરેગીરેએ પકડી લીધે અને કોટડીમાં પૂર્યો. પછી પ્રાતઃકાળ થતાં તેને રાજા આગળ રજૂ કરવામાં આવ્યું, ત્યારે ભયને માર્યો તે થરથર ધ્રુજવા લાગ્યા. આ જોઈને રાજા સમજી ગયે કે “ આ કેઈ ધંધાદારી શેર નથી પણ સામાન્ય રાહદારી લાગે છે.” પછી રાજાના પૂછવાથી કપિલે બધી હકીકત કહી સંભળાવી. તે સાંભળીને રાજાએ કહ્યું કે મને આશીર્વાદ આપવા માટે તેં જે મુશીબતે ઉઠાવી છે તેની હું કદર કરું છું માટે તારે જે માગવું હોય તે માગી લે.'
કપિલે કહ્યું: “મહારાજ અત્યારે મારું મન વિહ્વળ છે, તેથી થોડો સમય આપે તે વિચારીને માગું.”
રાજાએ તે માગણી કબૂલ રાખી એટલે કપિલ એક બાગમાં ગયે અને ત્યાં બેસીને વિચાર કરવા લાગ્ય: “શું માગું બે માસા સોનાને બદલે પાંચ સેનૈયા માગું? પણ એટલામાં શું પૂરું થશે? માટે પચાશ સેનૈયા માગવા દે.” વળી વિચાર આ “પચાશ સેનૈયા કંઈ અધિક કહેવાય નહિ, એટલી રકમ તે ગમે ત્યાં આડીઅવળી વપરાઈ જાય, માટે સો સોનૈયા જ માગવા દે.” વળી વિચાર આવ્યઃ “સે સેનિયામાં મારું દળદર ફીટશે નહિ, માટે હજાર સેનૈયા જ માગવા દે. અથવા તે રાજાને શી ખેટ છે કે તેની પાસેથી માત્ર હજાર સેનૈયા જ માગું? શા માટે લાખ, દશ લાખ કે કેડ સેનૈયા જ
