________________
श्री वैराग्य शतक एमने एम खावापीवामां-मोजमजामां गूमावी दीधेल नरजन्म फरीथी मळे नहि. (११)
(१२) द्रष्टान्त दशमुं 'मणिस्तंभ'नुं कोई कुतूहली देवमणिमयस्तम्भनुं चूर्ण करीने जाय, मेरूशिरे चूर्ण नळीमां नांखी सर्व दिशा विखराय. ए अणुओने वीणी वीणी देवे पाछो स्तम्भकराय, पण सुकृत विण गतनरभव ते पाछो चेतन नहीं ज पमाय
विवेचन-एक गम्मती देवने गम्मत करवानुं मन थयुं, तेणे मोटो तद्दन मणिओनो ज बनावेल थांभलो लईने तेने खांडीने झीणुं चूर्ण कर्यु, पछी ते बधुं चूर्ण एक भुंगळीमां भरीने मेरू पर्वतना शिखर उपर गयो, पछी फुक मारीने ते चूर्णने दशे दिशामां उडाडी मुकयु. पछी तेणे विचार कर्यो के आ चूर्णना कणीए कणीआ, अणुए अणु एकठा-भेगा करीने पाछो हतो एवो थांभलो बनावं. शुं देवता एना एज परमाणु भेगा करी थांभलो बनावी शके ! ना ए असंभवित छे. कदाच देव ए करी शके. तो पण मानव जन्म हारी गयाँ पछी अनंत पुण्य उपार्जन कर्या सिवाय मळी शके नहीं. (१२) (१३) न बनवा बने पण पुण्य वगर नरजन्म न मळे. ऊगे सूरज पश्चिममां ने पूर्वदिशामां अस्तज थाय, सागर मर्यादा मुके ने सिंह कदाचित खडने खाय.