________________
(૧૫૪) નિવેદ્ય પુજનથી મિક્ષ કહે છે તે મનાય? ને માને આજ્ઞા અસત્ય કેમ ન થાય ?
પ્રશ્ન, અહીંઆ કેઈ કહેજે મજકુર ગ્રંથ કર્તાઓમાં અસંજતીપણું યા અવત પણું હોય તો તેઓના કર્મ તેને સ૨, પરંતુ તેઓએ સાશ્વત નિરપક્ષને નિર્વઘ વાક્યથી ચેલા છે. ના ?
ઉત્તર, અહો વાદી એ મૃષા વચન છે, સબબ કે જેમ વેશ્યાઓ જારી કર્મ કરે તે તેની સંગત કરનાર સખીઓને શિયળ પાળવાનો બોધ ક્યાંથી જ કરે ? વળી ચોરીને કરનાર પોતાના સંઘાતીને અદત્તાદાનનો નિગ્રહ ક્યાંથી કરાવે ? તેજ દુષ્ટતે ગ્રંથકની કથિત બુદ્ધિથી સત્ય માર્ગને મુળ સૂત્રાર્થનો બેઘ નિરાપક્ષપણે કરાતા તેઓથી મિષ્ટાન ભજન વિગેરે લકિમ મેળવવી એ કેમ મેળવી શકાય ? પણ એમ જાણો કે જ્યાં ઘણો પરિગ્રહ મેળવેલે હોય ત્યાં મૃષાવાદ અવશ્ય હોય છે. તે એવા બધીક ગ્રંથકારોને ઉત્તમ પંડિત કેમ મનાય ? વળી સૂત્રમાં નિગ્રંથના વચન માન્ય કરવા કહ્યા છે, પરંતુ ધન હરનારાના વચન માન્ય કરવા કહ્યા નથી.
નિગ્રંથના વચન માન્ય કરવા માટે શાક્ષિ, ભગવતી જી તથા જ્ઞાતાજી વિગેરે સુત્રામાં જે શ્રેતા જનેએ સ્વગુરૂ પાસે ધર્મ ઉપદેશ સાંભળે ત્યાં ત્યાં એ ગૃહસ્થોનું એમ બેલિવું થયું છે. જે અહેમંત ! એટલે હે પુજ્ય ! હવે એ ભગવાન! પદની આગળ સર્વ પદ જોડવાજે હવે મને શ્રધા છે એક નિગ્રંથના વચન ઉપર, તેજ નિગ્રંથના વચ
