________________
સમકિતસાર-ભાગ ૨. જે. ( ૧૯૧) મોઢે પિક જુદી મુકે છો એ આશ્ચર્ય ભરેલું છે ! હવે ત્રણ ખમાસમણ દઈને ત્રીજી નિસ્સહી કહે છે તે અણમળતુ છે સબબ કે મુર્તામાં તેવા ગુણને સંભવ નથી, અને ખમાસમણ એટલે અહ ક્ષમાવંત ! શ્રમણ એટલે સંભાવી રૂડા મનના ધરનાર સાધુ !! હું ઈચ્છું છું તમને વંદન કેરવા, એમ ખમાસમણને અર્થ છે. પણ અહીં તે તેને એ પ્રતિમાને વંદન કરે છે. અને સાધુના નામને પાઠ ભણીને અપરાધ માફ માગે એ કેવી ભુલ છે ? કારણ કે સાધુ આગળ માફ માગવી એ તો પાપ નિવારણ કરવાને રસ્તો બતાવી વિનયમાર્ગ શીખવે પણ પડિમા આ-- ગળ માફી કબુલ કરાવે છે. તે શું માફી શબ્દ બોલશે ?
- વળી ખમાસમણને અંતે ત્રણ આલંબન સાચવવા ચૈિત્યવંદન કરે છે, તે વૃથા છે કારણકે પ્રતિમાને ચેત્ય ઠરા. વીને અછતગુણ સ્થાપવા નામોથુછું ભણે છે. તેમાં નિવૈદ્ય. કણવાળાને સંભારે છે, ને માન કલપે છે એકેદ્રિને એ કેને ન્યાયછે? એ પ્રતિમાની માંહે નાથુણની સ્તુતિગુણ માંહેલે એકે ગુણ લાગુ પડતું નથી. માટે આ સ્થળે સૂચવવાનું કે દ્રોપદી, સુરિઆભ, ગશાળમતિ, જમાળમતિ, અભવી અને દ્રવ્યષધારી પાષાણમતિઓ એ સર્વ લેકિર્ક નમોથુછું ભણનારને મત બરાબર આવી મળે એ અવશ્ય છે. વળી તેઓ કહે છે જે પડિમાની માંહે તે ગુણ નથી, પણ અમારે ભાવમાં સદગુણના જ ગુણ સ્તવીએ છીએ એમ કબુલછે. અરે અવિવેકીઓ! આ નિર્ગુણની
