________________
૧૧૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ શકે, સંસાર મુગ્ધ બની શકે એવાં ચિત્રકા સઈ નહિ શકે! છેલ્લી અપૂર્વ કૃતિ-જેણે અપમાન ને તિરસ્કાર આપ્યાં, એના જેવી અપૂર્વ છબી હવે એ નહીં દેરી શકે!
જે મૂ! કોઈ પણ રસ્તે કાર્ય સિદ્ધિ કરી લે. વારુ, ચિત્ર નહીં દેરી શકાય, તે એ ઉઠાવીને પણ નહિ લઈ જવાય! આ શેતાન સંસારમાં માણસે કાર્યસિદ્ધિ માટે એટલા અપ્રમાણિક બનવામાં લેશ પણ વાંધો નથી !
ઉઠાવી લાવું? ચિતારો ઘડીભરમાં ચાર બની ગયે. એના પગ નીસરણી જેવા થઈ ગયા. એના હાથને પાંખે આવી. એના વાળ શિહેાળિયા જેવા ખડા થઈ ગયા. એના નખમાં વાઘનખ આવી બેઠા.
એને યાદ આવ્યે એક રાજવી, મહા બળવાન, મહા પરાક્રમી, મહાવિષયી ! અને તે ઉજજૈનીને રાજા પ્રદ્યોત ! વીર અને શૃંગાર રસને સ્વામી! સ્ત્રી-સૌંદર્યને એ શેખીન કે ન પૂછો વાત! એક સ્ત્રી મેળવવા રાજ આખું ફુલ કરી નાખે! એ મમતી કે લીધેલી વાત પૂરી કરવા માથું ઉતારીને અળગું મૂકે. એ કહેતો કે સ્ત્રી તે રત્ન છે : ઉકરડે પડયું હોય તે પણ લઈ આવવું!
પણ પ્રોતની રાણુ શિવાદેવી મૃગાવતીની બેન થાય! શિવા આ કાર્યમાં વિદ્ધ નહિ નાખે !
પળ વાર ગુંચવાડે થઈ આવ્યા. શાન્તિ કરતાં અશાન્તિ બળવાન છે. ક્ષમા કરતાં ક્રોધમાં અનન્ત ગુણ તાકાત છે. વિષયનાં ઝાડ કલમી ઝાડ જેવાં છે. એના પર ઝટ ફળફેલ આવે છે!
