________________
: જીવનસશા
ઉષાને જવાને સમય નજીક આવ્યું. બારણુ પાસે મેટર આવીને ઊભી રહી.
અરુણ કપડાં પહેરીને તૈયાર થયો હતો ત્યાં વિનેદ પણ કપડાં પહેરીને આવ્યું, અને બે: “બાપુજી, ચાલો...!”
અરુણે વિનોદને એક ચમી લેતાં કહ્યું : “ચાલે ...”
નિર્મળાએ આવીને અરુણ તથા ઉષાને પ્રણામ કર્યા. નિર્મળાનું હૃદય પણ રડી રહ્યું હતું. પિતે એકલી આ વિશાળ મકાનમાં કેવી રીતે રહી શકશે ? ,
અરુણે વિદને નિર્મળાના હાથમાં સેપતાં ઈશારાથી દૂર જવાનું જણાવ્યું. વિનોદ સાથે જવાની હઠ ન કરે એટલા માટે નિર્મળા તેને દૂર લઈ ગઈ.
સુરેશે કહ્યું: “મોટાભાઈ, આમ હતાશ શા માટે થાઓ છે? પ્રયત્નનાં પરિણામ સુધી તો ધીરજ રાખે.”
કરુણ કંઠ સ્વરે અરુણે કહ્યું: “પરિણામ શું આવશે એ મારા સમજવામાં આવી ગયું છે. બહુ તો એકાદ માસ.
સુરેશનાં નયનમાં અશ્રુ ઉભરાયાં, કશું સ્થિર કરી શક્યો નહિ. તેનાં નયન સામે ઉષા વગરના અરુણની કલ્પના બહુ ભયંકર જણાવા લાગી.
અરુણે કહ્યું: “ચાલ, હવે વાર ન કર .” સુરેશ ભાઈની પાછળ ગયો.
ઉષાએ ગાડીમાં બેઠા પછી સુરેશને પિતાની પાસે બોલાવીને હસતા હસતા કહ્યું: “સુરેશભાઈ, આ મારા જીવનની મહા
