________________
૧૩૯
થ આશા :
ઉષાને જે ખંડમાં રાખી હતી ત્યાં સુરેશ તથા નિમુ ગયાં.
ઉષા જીવનની ઘેાડીક પળેાની મહેમાન હતી. માઢા પર આછી છાયા, કરુણ રેખા તરી આવતી હતી. આશા હેાવા છતાં પણ ઉષા કાઇ જીવલેણુ રાક્ષસના પંજામાં સપડાઇ ગઇ હતી. કુદરતના કાપ સામે અરુણુ ઘણુ લડ્યો પરન્તુ જ્યારે અરુણુને લાગ્યુ કે આશા વ્યર્થ છે, ત્યારે તે સદાને માટે કુદરતના કાપ પર રડવા લાગ્યા.
“ નિર્મળા...! બહેન...! ” ઉષા મદ સ્વરે આટલુ બેલી. સુરેશનું હૃદય ભાભીના પ્રેમથી ઉભરાઇ ગયું. જીવનના આખરી પડદામાં પણ એક એક જણ આ ઘરના ત્યાગ કરતાં જાય છે.
સુરેશને લાગ્યુ કે “ આ કોઇ પ્રચંડ વાયુ આજે એની સઘળી આશાને વ્યર્થ કરી રહ્યો છે અને કેાઇ આદમય પ્રેમ ખુંચવી રહ્યો છે. શું આ કુદરતના કાપ નથી ? ”
અરુણ ધીરે પગલે અંદર આવ્યા. ઉષાની શય્યા પાસે બેઠા. ઉષા ફક્ત એટલું ખેાલી શકી. “વ્હાલા અરુણુ...તમારી ઉષાને જવું ગમતુ નથી પણુ...કાઇ પ્રચંડ વાયુ ઘસડી જાય છે...! '”
અરુણની અને આખામાંથી અશ્રુના પ્રવાહ વહી રહ્યો હતા. તેનું હૃદય પેાકારી ઊઠયું: “ ઉષા, જરૂર હું તારી પાછળ આવીશ. તારી વગર મને કેમ ગમશે ? ઉષા સદાને માટે તારા અરુણુ તારી પાસે જ રહેશે. તુ જ્યાં જઇશ ત્યાં તારા અંતરાત્મા પાછળ અરુણુ હશે જ. ”
ઉષાના શ્વાસ રૂંધાવા લાગ્યા. વિણાના મુદ્દુ તારા અણુઅણી
