________________
વ્યર્થ આશા :
યાત્રા છે હે......તમે પાછા જલ્દી આવજે, નહિ તે મળી શકાશે નહિ.”
ભાભી આવું અમંગળ શા માટે બોલે છે? મારો અંતરાત્મા કહે છે કે તમે નવું જીવન લઈને જ આવવાનાં છે...” સુરેશે રડતાં સ્વરે કહ્યું.
ઉષાના અંતરમાં આંસુ હતાં, પરન્તુ મેઢા પર હાસ્ય હતું. આજ તે પોતાના રચેલા સંસારને છોડીને જ જાય છે. કદાચ પાછી પણ ન આવે. આ બધા સ્નેહીઓને ફરી વાર પણ ન નિહાળે. ઉષાનાં હદયમાં આ બધા પ્રશ્નોથી ભયંકર દર્દ થતું હતું, છતાં ય એ અંતરમાં એક સંતેષ હતો. પોતાના અરુણને એ મેળવી શકી હતી. પણ એ છેલ્લી પળે તે નહી ને ? ઉષાના જીવન પંથ પર આજે મહાકાળનાં નૃત્ય હતાં ! છતાં ય બચવા માટે અનંત જાગૃત થઈ હતી. રૂદ્ધ સ્વરે ઉષા બેલી: “સુરભાઈ, એ આશા આ જીવન માટે નથી રહી, પરંતુ તમે જલ્દી આવજે. તમારા ભાઈ બહુ ઉતાવળ છે. તેને તમાચે જ સંભાળી રાખવા પડશે.”
સુરેશે કહ્યું: “ભાભી, વિદાય વખતે આવી દર્દભરી કલ્પનાઓ, ન કરે.”
અરુણે ઉષાને હાથ પકડતાં કહ્યું: “ઉષા, આવું શા માટે બાલે છે?”
ઉષાએ અતિ ધીમા સ્વરે કહ્યું: “આપણે જઈએ છીએ બે જણું અને પાછા આવશે તમે એક. કેમ?”
અરુણ અસ્થિર થઈ ગયે. બેલી ઉઠ્યો: “ઉષા...!
