________________
: જીવનસંધ્યા
હેવારના નિત્યકર્મથી પરવારીને અરુણ ઉષાને લઈને સારા દાકતર પાસે ચાલ્યા ગયા. એ જોઈ નિર્મળા તથા સુરેશને આશ્ચર્ય થયા વગર ન રહ્યું.
અરુણે જતાં પહેલાં જ સુરેશને કહ્યું હતું કેઃ “તારી ભાભીને ચહેરે તો જો..સારા દાક્તરની ચિકિત્સા કરવી જ પડશે. કેને ખબર પ્રમાદથી કેવું પરિણામ આવે! અગાઉથી ચેતવું સારું..”
લગભગ સાડાદસ વાગે ઉષા અને અરુણ ઘેર આવી ગયાં. સુરેશે ઉષા પાસે જઈને પૂછ્યું: “કેમ ભાભી, દાકતરે શું કહ્યું?”
ઉષાના પાંડુ વદન પર ક્કિ હાસ્ય ઉભરાયું. કહ્યું: “સ્વર્ગમાં સારું સ્થાન મળે એ માટે પંચગની જવું પડશે.”
સુરેશે કહ્યું: “દર્દ શું છે એ જ કહોને?”
અરુણે પાછળથી ઈશારે કરી સુરેશને ન પૂછવાનું જણાવ્યું. સુરેશ જરા વિસ્મિત થઈને પિતાના ખંડમાં ચાલ્યા ગયા.
થોડીવાર પછી અરુણ પિતે સુરેશ પાસે ગયે. સુરેશે આશ્ચર્ય પામતાં કહ્યું: “કેમ મોટાભાઈ, કંઇ કામ છે? મને બેલા હેત તો હું જ ત્યાં આવત. તમે....”
પણ અણુના ચહેરા પર નજર પડતાં જ સુરેશ ઠરી ગયે. અકાળ વર્ષોનું કરુણ ગાંભીર્ય અરુણના ચહેરા પર જામ્યું હતું.
સુરેશની ખુરશીના હાથા પર ટેકે દઈને અરુણે કહ્યું: “ભાઈ, તારી ભાભી ક્ષયમાં સપડાઈ ચૂકી છે.”
હે.......ક્ષય?સુરેશને પ્રાણ રૂંધાવા લાગે.
