________________
ఉండడం అప్రజల అండదండలపడడం మతాచారాలుతాడా
બાળક કેમ રડતો હતો ? હાશ ! આજે શાંતિ થઈ, છ મહિનાથી રોજ સંભળાતો રડવાનો અવાજ આજે બંધ થયો. આજે એકદમ શાંતિ થઈ ગઈ. એક મોટી ઉપાધિમાંથી છૂટી.
વાત છે ૨૪૦૦ વર્ષ પૂર્વેની. માળવા દેશમાં તુંબવન ગામમાં સુનંદાના ઘરે બનેલી આ ઘટના છે. સુનંદાએ બત્રીસ લક્ષણ યુક્ત પુત્રને જન્મ આપ્યો હતો. પુત્ર જન્મથી ખૂબ ખુશ હતી, પણ પુત્રનો જન્મ મહોત્સવ ન કરી શકવાના કારણે હૈયામાં ભારોભાર દુ:ખી હતી. સુનંદાના પતિનું નામ હતું ધનગીરી. આ ધનગીરીએ થોડા દિવસો પહેલાં જ જૈન દીક્ષા લીધી હતી. સંસારના શણગારોનો ત્યાગ કરી અણગાર બની ગયા હતા.” જેના કારણે પુત્રનો જન્મોત્સવ ન થઈ શક્યો. એ એક જ દુ:ખના કારણે પુત્ર જન્મનો આનંદ નિરાનંદ બની ગયો હતો. આશાઓ ઉપર નિરાશાનાં વાદળ ફરી વળ્યાં હતાં.
એ સમયે સુનંદાના મુખમાંથી શબ્દો સરી પડ્યા છે. “તારા પિતાએ દીક્ષા ન લીધી હોત તો આજે જરૂર તારા જન્મનો મોટો ઉત્સવ કરાવત.”
બસ “દીક્ષા” શબ્દ સાંભળતાં જ બાળક રડવા માંડ્યો. લોકો એને રમાડે છે છતાં રમતો નથી, શાંત થતો નથી. હસાવવાની કોશિશ કરે છે પણ હસતો નથી. રાત અને દિવસ રડ્યા કરે છે. એ રડવાની પાછળ કારણ હતું "દીક્ષાનું".
માતાના મુખમાંથી “દીક્ષા'' શબ્દ સાંભળતાં બાળકને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. બાળકને પોતાનો પૂર્વ ભવ દેખાયો-પૂર્વ ભવમાં જોયું કે પોતે જિન શાસનના અણગાર હતા. સાધુ હતા, આથી બાળકને દીક્ષા લેવાની ઇચ્છા થઈ. પૂર્વભવમાં સંયમ લીધો હોય-દીક્ષા સારી પાળી હોય તો જ નાની ઉંમરમાં દીક્ષા લેવાની ઇચ્છા થાય. પણ... પણ... બાળકને દીક્ષાની રજા મા આપે કેવી રીતે ? પૂર્વભવનું જ્ઞાન અને સમજણ હતી તેથી વિચારે છે કે મા કંટાળશે તો જ દીક્ષા આપશે તેથી બાળકે રડવાનું ચાલુ કર્યું. આમ ને આમ છ-છ મહિના વીતી ગયા પણ બાળક શાંત થતો નથી. માતા-આડોશી-પાડોશી બધા એને ખુશ રાખવા પ્રયત્ન છે, સમજાવવા મહેનત કરે છે પણ બાળક હસતો નથી-શાંત થતો નથી. બધા બાળકથી કંટાળી ગયા છે. જગતનો નિયમ છે કે કહ્યા પ્રમાણે કરે “હસતો રહે તો સૌને ગમે, રોકડ કોઈને ન ગમે”તેમ હવે આ બાળક માતાને નથી ગમતો, આડોશીપાડોશી કોઈને પણ ગમતો નથી. બધા ત્રાસી ગયા છે
આ બાજુ ધનગીરી મુનિ પોતાના ગુરુ સાથે વિહાર કરતા તુંબવન ગામમાં પધાર્યા. ગોચરીનો સમય થતાં ગુરુ મહારાજની આજ્ઞા લેવા જાય છે કે "ભગવંત ! હું ગોચરી વહોરવા જાઉં છું." ત્યારે ગુરુ મહારાજ કહે છે કે "વત્સ ! સચિત્ત કે અચિત્ત જે મળે તે લેતો આવજે". ધનગીરી ગુરુ મહારાજની આજ્ઞાને શિરોધાર્ય કરી “તહત્તિ” કહે છે.
ધનગીરી ગોચરી વહોરતા-વહોરતા પોતાના સંસારી ઘરે ગોચરી માટે આવે છે ત્યારે સુનંદા કહે છે કે “તમે તો સંસારમાંથી જતા રહ્યા પણ આ બલા મૂકતા ગયા છો. આખો દિવસ આ બાળક રડ્યા કરે છે. હું તો કંટાળી ગઈ છું. આને તમે લઈ જાઓ.” ધનગીરી મુનિને ગુરુ મહારાજનું વચન યાદ આવે છે કે સચિત્ત કે અચિત્ત જે મળે તે લઈ આવજો અને ધનગીરીમુનિ નાના બાળકને વહોરી લે છે.
બાળકને જેવો વહોરાવ્યો કે તુરત જ રડતો બંધ થઈ ગયો. બાળકને લઈ ધનગીરીમુનિ ઉપાશ્રયે આવે છે. ઝોળીમાં બાળક તો બહુ જ નાનો હતો. માત્ર છ મહિનાનો જ પણ તેનું વજન ઘણું હતું. વજ (લોખંડ) જેવો ભારે હતો તેથી ગુરુ મહારાજ તેનું નામ “વજકુમાર' રાખે છે. વજ ગુરુ મહારાજની સાથે રહે છે... માતાને યાદ પણ નથી કરતો. ૪ વર્ષની ઉંમરે દીક્ષા લે છે... અને આગળ જતાં શાસનના મહા પ્રભાવક “આચાર્ય વજસ્વામી” બને છે.
ધન્ય છે એ વજકુમારને. બાળકો : ૧. પૂર્વભવમાં આરાધના કરી હોય તો જ ધર્મ કરવાની - દીક્ષા લેવાની ઇચ્છા થાય.
૨. માતા-પિતાને છોડી સાધુ મહારાજ પાસે રહેવાનું તેને જ ફાવે કે જેને પૂર્વભવની આરાધના, સંસ્કારો હોય. ૩. નાની ઉંમરમાં દીક્ષા લીધી હોય તો જ શાસનપ્રભાવક બની શકે.. ૪. નાનો વજ રડતો હતો, શા માટે ? તમો પણ રડો છો ને? શા માટે?
mr socomsoormorrorsg 'bor' fromptonlyજcome from monofommoottom of Form
