________________
(૧૨)
అమై మై ముడుపులు మతం మడుము మడమ మడమ మడవులు తమ తముండ మడ తలుపు మందులు ముడుపై తమ
મુરતિયો બન્યો કેવલી
શરણાઈના સૂરો અને નગારાના નાદ આકાશમાં ગુંજી રહ્યા છે. લગ્નના મંડપ બંધાઈ ગયા છે, શ્રી ગણેશની સ્થાપના પણ થઈ ગઈ છે.
સાંજના સમયે મુરતિયો તથા તેના મિત્રો સાથે ફરવા નીકળ્યા છે. બધા યુવાનીના મદમાં મસ્ત છે ! એકબીજાની મશ્કરી કરતાં કરતાં નગરની બહારના ઉપવનમાં પહોંચી ગયા. અલક મલકની વાતો કરતા તથા એકબીજાની હાંસી ઉડાવતા હતા.
આ ઉપવનમાં સાધુ ભગવંતોએ પોતાનો મુકામ કર્યો હતો, સાથે આચાર્ય ભગવંત પણ હતા. નામ તો બીજું હતું. પણ વારંવાર ભારે ગુસ્સો થવાથી તેમનું નામ ચંડરૂદ્રાચાર્ય પડી ગયું હતું. પોતાને ફોગટનો ગુસ્સો આવે છે, ગુસ્સાથી કર્મ બંધાય છે આ વાત પોતે સમજતા હતા. પરંતુ ગુસ્સા ઉપર કાબૂ આવી શક્યો ન હતો. તેથી ક્રોધના નિમિત્તોથી દૂર રહેતા હતા. રોજ એકાંતમાં જ બેસતા હતા. જેથી કોઈ બોલાવે નહીં અને ગુસ્સો આવે નહિ .
આજે પણ તેઓ બગીચાની એકબાજુ ખૂણામાં ઝાડ નીચે શુદ્ધ જગ્યામાં બેઠા હતા અને સ્વાધ્યાય ધ્યાન કરી રહ્યા હતા. ભાગ્યયોગે બધાય યુવાનો એ બાજુ આવી ચડ્યા. સાધુ ભ.ને જોઈ વંદન કર્યું અને મુરતિયાની મશ્કરી કરતાં બોલ્યા, લો...લો... તમારા માટે નવો શિષ્ય લાવ્યા છીએ. આચાર્ય મ. સમજી ગયા કે “મારી મશ્કરી કરે છે.” હાથે મીંઢળ બાંધ્યું છે કપડાં પીઠીવાળાં છે. લગ્નની તૈયારી લાગે છે. બધા મજાકના મદે ચઢ્યા છે અને મારી મશ્કરી કરે છે એ વિચારોથી સ્વભાવમાં પડેલો ક્રોધ ભભૂકી ઊઠ્યો. આચાર્ય મ.એ ગુસ્સામાં પૂછયું, કોને દીક્ષા લેવી છે ? બધાએ મુરતિયાને આગળ કર્યો. આચાર્ય મ.એ તેને બાવડામાંથી પકડી પગ વચ્ચે માથું દબાવી ખચાખચ વાળ ખેંચવા લાગ્યા પેલો... ના... ના... કહે પણ જોત જોતામાં તો આખો લોચ કરી વેશ બદલાવી દીધો. પછી ગુસ્સો શાંત થયો.
“મુરતિયામાંથી મુનિ બન્યા” અને વિચારો બદલાયા. શુભ વિચારો શરૂ થયા. કેવુ મારું અહોભાગ્ય ! લગ્ન કરવા જતાં દીક્ષા મળી ગઈ. ગુરુદેવે બહુ મોટો ઉપકાર કર્યો છે. પથરા લેવા જતાં મહામૂલ્ય રત્ન હાથમાં આવી ગયું છે. હવે શા માટે છોડું ? સાથેના મિત્રો ગભરાઈને ભાગી ગયા છે. ઘરે જઈને સમાચાર આપશે કે તુરંત પરિવારજનો આવી પહોંચશે અને તોફાન કરી પાછો લઈ જશે.”
નૂતન મુનિએ કહ્યું. "ગુરુદેવ ! હમણાં સ્વજનો આવશે. ધમાલ કરશે. આપણે અહીંથી વિહાર કરવો જ પડશે. આપ અશક્ત હો તો મારા ખભા ઊપર બેસી જાઓ. આપે મારી ઉપર ઉપકાર કર્યો છે. હવે મારે દીક્ષા છોડવી નથી".
રાત્રીનો સમય થઈ ગયો હતો. વિહાર વિના ચાલે તેમ નથી. ગુરુદેવને ખભા ઉપર બેસાડી વિહાર શરૂ કર્યો. અંધારામાં ખાડા ટેકરા આવે તેથી પગ આડો અવળો પડે છે અને ગુરુદેવને આંચકા આવે છે. ગુરુ મહારાજ આંચકા સહન કરી શકતા નથી તેથી ગુસ્સો આવે છે. માથામાં ડંડો મારતા જાય અને બોલતા જાય "જોતો નથી, હેરાન કરે છે, જોઈને ચાલ, પહેલે દિવસે જ જંગલમાં રખડતો કર્યો. ધિક્કાર છે આવા ચેલાને." જોર જોરથી દંડા મારવાથી શિષ્યના મસ્તકમાં ઘણા ઘા પડ્યા. તેમાંથી લોહીની ધારાઓ વહેવા માંડી. કપડાં પણ લોહી લોહી થઈ ગયાં પરંતુ શિષ્યના મનોભાવમાં
ક્યાંય ઘા પડતો નથી. નૂતન મુનિ વિચારે છે. આ ગુરુ કેવા ઉપકારી છે. મને તારી દીધો. હું કેવો અધમ છું. પહેલા જ દિવસે ગુરુદેવને પરેશાન કરી રહ્યો છું.
મને દીક્ષા આપી સંસારની ખાઈમાં પડતો બચાવ્યો. મારી સંયમની સુરક્ષા ખાતર તેઓ રાત્રે વિહાર કરી રહ્યા છે. આટલી ઉંમરે આ પહેલી જ વાર રાત્રે વિહાર કરતા હશે. મારા માટે કેટલી બધી તકલીફ ગુરૂદેવને પડે છે. આ ઉપકારનો બદલો શું વાળીશ ?
હે પ્રભુ! મને ભવોભવ આવા ઉપકારી ગુરૂદેવનું શરણું મળજો. આવા શુભ વિચારોમાં નૂતનમુનિ ખભે ક્રોધી ગુરૂને બેસાડી ચાલી રહ્યા છે. શુભ ધ્યાનથી મુનિ શ્રેણી માંડે છે. સર્વકર્મનો ક્ષય કરી કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત કરે છે.
થોડી વારે ગુરૂ મ, પાછા બોલવા લાગ્યા. કેમ? “લાતો કે દેવ બાતો સે નહીં માનતે” દંડા પડ્યા એટલે સીધો ચાલે છે. પહેલાંથી જોઈને ચાલતો હોત તો ખાડા ટેકરામાં હું હેરાન તો ન થાત. કેમ ભાઈ દંડા ખાઈ હવે પથરા દેખાય છે ને?
નૂતન મુનિ કહે છે. ‘‘હા ગુરૂદેવ, આપની કૃપાથી પથરા સ્પષ્ટ દેખાય છે હવે, આપને તકલીફ નહીં પડે.”
પથરા સ્પષ્ટ દેખાય છે. શબ્દ સાંભળી ગુરૂ ચોંકી બોલ્યા, ‘‘અલ્યા, ઘોર અંધકારમાં પથરા સ્પષ્ટ દેખાય છે?" "હા, ગુરૂદેવ આપની કૃપાથી " “ “અલ્યા, ભયંકર અંધકારમાં પથરા કેવી રીતે દેખાય?” “ “ગુરૂદેવ આપની કૃપાથી જ્ઞાન બળે, પથરા, કાંટા બધું દેખાય છે. હવે આપને કોઈ જ તકલીફ નહીં આવે. ''
ગુરૂ આશ્ચર્યપૂર્વક એકદમ પૂછે છે જ્ઞાનથી દેખાય છે? કયું જ્ઞાન? પ્રતિપાતિ કે અપ્રતિપાતિ (કેવલજ્ઞાન)?
ગુરૂદેવ ! આપની કૃપાથી અપ્રતિપાતિ જ્ઞાનથી દેખાય છે ! આ સાંભળતાં જ ગુરૂદેવ ચમક્યા અને તુરત જ નીચે ઊતર્યા. આ સમભાવી શિષ્યને તો કેવલજ્ઞાન થઈ ગયું છે. ખરેખર મેં કેવલીની આશાતના કરી છે. ભારે પ્રશ્ચાત્તાપ સાથે કેવલીને ખમાવે છે. ક્ષમાપના અને પશ્ચાત્તાપના ભાવમાં ઊંડા ઊતરી વિચારે છે. મારી જાતને ધિક્કાર છે. લોચ કરેલા માથામાં મેં દંડા માર્યા, લોહીલુહાણ થઈ ગયા છતાં આ નવા મુનિનો કેવો સમભાવ?”
હું કેટલાં વર્ષથી સંયમ પાળું છું... આચાર્ય બની ગયો છતાં ક્રોધ શાંત ન કર્યો, હજુ સમભાવ ન આવ્યો... ધિક્કાર છે મને” આમ કરતાં કરતાં ગુરૂને પશ્ચાત્તાપના ભાવમાં કર્મો ખપી જાય છે અને ક્રોધી ગુરૂને પણ કેવલજ્ઞાનનો પ્રકાશ થાય છે. ધન્ય ગુરૂ ! ધન્ય શિષ્ય ! બાળકોઃ ૧. ગુસ્સો ક્યારેય કરતા નહીં. બહુ ગુસ્સો થતો હોય તો દૂર થઈ જવું. મૌન રાખવું.
૨. કોઈ પણ નાના મોટાની મશ્કરી કરવી નહીં. મશ્કરી ક્યારેક ભારે પણ પડી જાય. ૩. સહનશીલતા કેળવો તેનાથી લાભ તો થશે જ. ૪. ભૂલની ક્ષમાપના અને પશ્ચાત્તાપમાં ક્યારેય પાછી પાની કરવી નહીં, વિલંબ કરવો નહીં.
હિe jess SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS
