Akshay Trutiya

Author(s): Purnachandrasuri
Publisher: Upendra H Shah

Page 8

પ્રભુ જે સર્વસ્વનો ત્યાગ કરીને ગામ-નગરોમાં વિહરવા માંડ્યા, એ જ ચીજોને લોકો ભેટમાં તરીકે પ્રભુ સમક્ષ ધરવા માંડ્યા. દાન એ શું ચીજ છે એ વાત લોકો માટે ત્યારે કલ્પના બહારની વાત હતી, કારણ કે કોઈ યાચક જ ન હતો. યાચક વિના દાનની વાતને ભેણ સમજે? એથી ભિક્ષા કાજે પોતપોતાના આંગણે પધારતા પ્રભુ સમક્ષ સૌ સુવર્ણ, સુંદરી અને સમૃદ્ધિ જેવી ચીજો ધરતા, પરંતુ પ્રભુએ તો આ બધું મનથી પણ તજી દીધું હતું. એથી એની પર નજર પણ માંડ્યા વિના પ્રભુ આગળ વધી જતા. આવું એક ગામ કે એક દિવસ સુધી નહોતું બન્યું, પણ અનેક ગામ માટે અને દિવસો સુધી આવો જ કેમ ચાલતો રહ્યો.
ન આહાર ! ન પાણી ! છતાં પ્રભુના મુખ પરની એ પ્રસન્નતા જાણે સહસ્ત્રદલ કમળની જેમ વિકસતી ચાલી. આમ, નિરાહારી પ્રભુની વિહારયાત્રા જેમા જેમ દિવસો, સપ્તાહો, ૫ખવાડિયાં અને મહિનાઓ વટાવીને વર્ષની અવધિથીય આગળ વધવા માંડી, એમ એમ પ્રજાનું દુઃખ વધવા માંડ્યું કે, આપણે કેવા અજ્ઞાન કે, દાદાને ખપતી ચીજની ભાળ પણ મેળવી શક્યા નથી અને ભર્યાભાદર્યા આપણા ઘરમાંથી જે જે ચીજો આપણે પ્રભુ સમક્ષ ધરીએ છીએ, એ લીધા વિના જ પ્રભુ આગળ ને આગળ વધતા જાય છે.
વૈશાખ સુદ બીજની રાત હતી. શીતળ પવન મંદમંદ ગતિએ વહેતો હતો અને અનેકને આસાએશ આપતો હતો. ઘણીખરી રાત પસાર થઈ ચૂકી હતી, બરાબર આ જ વખતે હસ્તિનાપુર નગરમાં કોઈ અનેરી સ્વપ્નસૃષ્ટિ અવતરી અને રાજા સોમપ્રભ, રાજપુત્ર શ્રેયાંસકુમાર અને નગરશેઠ સુબુદ્ધિ આ ત્રણે અગ્રગણ્ય વ્યક્તિઓ અલૌકિક એ સ્વપ્નસૃષ્ટિની સહેલગાહે ઊપડી ગઈ.
રાજા સોમપ્રભ દાદા આદિનાથના પુત્ર બાહુબલિના સુપુત્ર થતા હતા. એમણે સ્વપ્નમાં એવી ઘટના નિહાળી કે, એક રાજા અનેક શત્રુરાજાઓથી ઘેરાઈ ગયો છે. પોતાનો બળવાન પુત્ર શ્રેયાંસ એની વહારે ધાય છે અને આ સહાય મળતાં જ એ રાજા વિજયને વરે છે ! આ સ્વપ્નના દર્શને રાજાના હર્ષનો પાર ન રહ્યો. એઓ સ્વપ્નનો ફલાદેશ વિચારી રહ્યા.