________________
माजइने राजाने कही, तेथी हर्ष ने भय पामेलो राजा जल्दी त्यां दोडी आव्यो, तेने नीचे उतारी पगे लागी पोताना अपराधनी माफी मागी खमावी सत्कार करी हाथी उपर बेसाडी महोत्सव पूर्वक राजाये पोताने घरे पहोंचाडथो, ते जाणीने सी तेनी स्त्री मनोरमाये काउस्सग्ग पार्यो, हवे राजाये सुदर्शनना मुखथी राणीनो वृत्तांत जाण्यो, पण तेना वचनथी अभयाने अभयदान आपी हाथी उपर बेसाडी तेने घरे मोकल्यो, ते वात जाणी अभया पंडिताना साथै नाशीने पाटलीपुर नगरने या विषे जइ रही, सुदर्शनने अत्यंत वैराग्य आववाथी दिक्षा लीधी ने अनुक्रमे पाटलीपुरे गया, त्यां भवितव्यताना योगे सुदर्शन मुनि तेना ज घर प्रत्ये जड़ चड्या, त्यां पण तेणी वारणा बंध करी मुनिनी प्रार्थना करी, पण लगार मात्र पण चलायमान न थया, एटले कदर्थना करी सायंकाले मुनिने छोडी मुक्या, लोकोने खबर पडवाथी अभया गलाफांसो खाइ मरण पामी व्यंतरी थइ, सुदर्शन मुनि स्मशान भूमिने विषे जड़ काउस्सग्ग ध्याने रह्या. त्यां आवीने पण मोह पामेळी व्यंतरीये प्रथम विषयनी वांछा देखाडी, छतां चलायमान नहि थवाथी क्रोध करी पूर्वनुं वैर वाळवा घणां उपसर्गो कर्या, पण ते महात्मा मुनि मेरुना पेठे स्थिर रह्या, तेथी कर्मक्षीण थता केवलज्ञान पाम्या अने एकत्र थयेल देव देवांगनादिक तेम ज अभया व्यंतरीने बोध दीघो, तेथी ते व्यंतरी सम्यक्त्व पामी पंडिताने पण बोध करी धर्म पमाड्यो, अने लांबाकाल सुधी घणां जीवोने बोध करी, सुदर्शन केवलज्ञानी महाराजा मुक्तिपुरीमां सिधाव्या.
नुं
R
ख्या
न
भा
~545
संसारी तेमज त्यागी अवस्थामां पण अनेक व्याघातो आव्या छतां पण सुदर्शन न डग्या, तो देव सहाय थया ने पोताना पर आवेल असत्य कलंक टल्युं, तेम ज केवलज्ञान प्राप्त थयुं, आ वात वांची सांभली वर्तमानकालना जीवोने
का
55
प
