________________
( ૩૨ )
ધર્મરત્ન પ્રકરણ.
સંક્રમે તો અમે સુખેથી ગ્રહણ કરીયે. પરંતુ તેમાં કાંઈપણુ ઉપાય નથી, કે જે અન્યનુ દુ:ખ ખીજામાં નાંખી શકાય. તે એચે—“ ત્યારે તમે કેમ કહેા છે ? કે તારૂ પાપ અમે વહેંચી લેશું ? '' આ પ્રમાણે સુલસના કહેવાથી તેમણે તેના નિશ્ચય જાણ્યા, અને તેથી તે સ્વજના માન થયા. પછી સુલસને અક્ષય કુમારે ભગવાન શ્રી મહાવીર સ્વામીની પાસે શ્રાવક ધમ અંગીકાર કરાબ્યા તેને સમ્યક્ પ્રકારે પાલન કરી તે સ્વગે ગયા.
ܕ
હવે સાતમા ગુણનુ સ્વરૂપ તથા તેનુ ફળ કહે છે.
મૂલા
सढोपरं न वंच, वीससणिज्जो पसंसणिज्जो य । उज्जमइ भावसारं, उचित्रो धम्मस्स तेणेसो । १४ ॥ —શઢતા રહિત મનુષ્ય અન્ય માણસને છેતરતા નથી. તેથી તે વિશ્વાસ કરવા લાયક અને પ્રશંસા કરવા લાયક થાય છે, તથા તે ભાવ સહિત ધર્મ કાર્યોંમાં ઉદ્યમ કરે છે. તેથી તે ધમ ને ચાગ્ય છે. ટીકા—શુ એટલે માયાવી. તેનાથી જે વિપરીત હૈાય તે અશશ્ન કહેવાય છે. તે અન્યને છેતરતા નથી, તેથી તે વિશ્વાસ કરવા લાયક એટલે પ્રતીતિનુ સ્થાન થાય છે. તેથી ખીજો એટલે શઠ પુરૂષ બીજાને કદાચ છેતરે નહીં તેા પણ તે વિશ્વાસનું કારણ ( સ્થાન ) થતા નથી; કહ્યું છે કે—“ માયા-કપટ કરવાના સ્વભાવવાળા પુરૂષ જો કે કાંઇ અપરાધ કરતા ન હેાય તે પણ તે પેાતાના જ દાષથી હણાયેલા હાવાથી સર્પની જેમ અવિશ્વાસને લાયક થાય છે.' તથા જે અશ હાય તે પ્રશ ંસનીય એટલે શ્લાઘા કરવા લાયક કહેવાય છે. કહ્યું છે કે—“ જેવું ચિત્ત તેવી વાણી અને જેવી વાણી તેવી જ ક્રિયા, આ ત્રણેમાં જેઓને વિસંવાદ-વિપરીતપણું ન હેાય, તે પુરૂષા ધન્ય છે. ” તથા અશઠ પુરૂષ ભાવસાર એટલે શ્રેષ્ઠ ભાવથી સુંદર રીતે ધર્માનુષ્ઠા
