________________
૪૧૫
ગુણ. ૪૧. ગુણ ગુણ, કર. ગુણ : ગુણ ૪૩.
ગુણ.
ગુણ. ૪૪.
ગુણ
ગુણ, ૪૫. ગુણ. ગુણ. ૪૬.
શ્રીમાનું વીરવિજયજી–ચંદ્રશેખર. દિક્ષા તુજ દુર નહીં, સુણો ઘણું મુજ કીધ નિરાશ. તું નિસહી થઈ ચલી, સુણો મુજ તરછોડી હાથ; જાઈશ ઘર કેમ એકલી, સુણે ભોજન કરૂં કિણી સાથ. નિરાગી થઈ નીકળ્યાં, સુણો પણ વરસે એક વાર; રતનવતી મુજ સાસુ છે, સુણો સંભાર ધરી યાર. આ વનમાં નથી આવવું, સુણો શત્રુ સમ વન એહ; જેતી ને રેતી વળી, સુણો વહુરે શું ગઈ ગેહ. પણ રતિ ન લહે એક ઘડી, સુણો જઈ સમજાવે નરેંદ; તેપણું ભજન નવિ કરે, સુણે નાઠી નયણે નીંદ. રાતિ સમે ચિત ચીંતવે, સુણ ગઈ મૃગલી વનવાસ; ભુમિ શયન શીત ભેજને, સુણે નહિ કેઈસેવક પાસ. બાલપણે એ ગુણવતી, સુણાવ દુર સાધન કીધ; વૃદ્ધપણે હું ઘર રહી, સુણો અવસર ચરણ ન લીધ. લીલા જવ અજ ભક્ષણે, સુણો સૂકે ગાયને ઘાસ; ગાય સવચ્છા સુખ ભજે, સુણે પામે છાગ વિનાશ. ગાય મી મૃગસુંદરી, સુણે ફાસું ખાશે ધાન; સ્વર્ગ તણસુખ પામસ્ય, સુણે હું અજપ દુખખાણુ. રાગ કરી અને તજી, સુણો મુજને પડે ધિકાર; રવી ઉદયે ભેગી મળું, સુણોલેઉ સંજમ સાર. ચિંતવી રાયને તેડીયા, સુણ કહે સુણે મુજ વાત; કરે સજાઈ ચરણની, સુણે અમે ઈહાં આજ રાતએફ અમ હુકમ ન ફેરવો, સુણો જે છે પુત્ર સુજાત; ગામ વહુ સહુ જાગીયા, સુણ. પસરી સઘળે વાત. પરભાતે ઓચ્છવ કરી, સુણો. માતાએ દિક્ષા લીધ; પૂર્વ દિક્ષિત સહુ પરિકરે, સુણો, ગુરૂએ વડેરી કીધ. ગુરૂકુળ વાસે વિચરતા, સુણો તપ જ૫ જ્ઞાનને ધ્યાન; બિહુ જણું સમ સંસક્રિયા, સુણે એક સુરત દેય કાન. ઉપશમ શ્રેણએ બિહુ ચઢવાં, સુણે કાલાંતર કરી કાળ;
ગુણ ગુણ. ૪૭. ગુણ.
ગુણ, ૪૮,
ગુણ
ગુણ. ૪૯. ગુણું ગુણ, ૫૦. ગુણ. ગુણ ૫૧. ગુણ. ગુણ. પર. ગુણ. ગુણ ૫૩. ગુણ ગુણ. ૫૪. ગુણ.
