________________
રાયચંદજેનકાવ્યમાલા.
છેરે વાડ સહિત તે નિકળે, છ ગામ વને રહ્યા રાત. જીરે ૨૩. છેરે તિહાં મુનિ વચન તે સાંભર્યું, જીરે પરદુઃખે ન રહે ધર્મ જીરે લુંટી માલ તસ્કર ભળે, છરે મુઝ શિર હુએ પાપ કર્મ. જીરે ૨૪. જીરે તેણે ગામ ઘાત તે નહીં કરું, છરે ન રહું ચોરને લાર; છરે ચિંતિ ચાર ઘાટી તજી, કરે છડી નિજ હથિયાર. જીરે છેરે મુનિવાસિત નગરે ગયે, છરે લોભ મત્સર પરિવાર; છેરે છવ ઉપર કરૂણું ધરે, છરે કરે આતમ ઉદ્ધાર. જીરે છેરે ભદ્રકલા તે મરી, જીરે તું ધમ્મિલ અવતાર; કરે છવદયા ધ કરી, રે પામો ઋદ્ધિ ઉદ્ધાર કરે. ર૭. જીરે પિવિયાગવ્યસનથી, છરે ગુરૂવચને તપ કીધ;
જીરે મંત્રી રમણું નૃપ સંપદા, જીરે તપથી અટ્ટ મહાસિદ્ધ. જીરે ૨૮. 1. જીરે એમ સુણી ધમ્મિલ પામી, જીરે જાતિસ્મરણ નાણ;
છરે કર જોડી ઊભે થઈ, જીરે કહે સવિ વાત પ્રમાણ. છે. ૨૮. . છરે છઠું ખડે એ કહી, જીરે નવમી સુંદર ઢાળ; છેરે શ્રીગુભવીર મુનીસ, છરે દિયે ઉપદેશ રસાળ. કરે. ૩૦.
દેહરા, સાંભળી એમ ધમ્મિલ કહે, સુખ દુખ કર્મ વિચાર; અહો અહો ભવનાટકે, ના જઉં સંસારભવદાવાનળ ઝાળમાં, દાઘ વાર અનંત; તિહાં તમે શીતળ છાંયડી, મળીયા મુઝ ભગવંત. ભવજળધિમાં ઝહાઝ સમ, દીયો સંજમ મહારાજ; ગ્રહણ આસેવન શીખથી, સિઝે વિંછિત કાજ. રાજ્યભાર સુતને ઠવી, જશામતિ વિમળા સાથ, ધમ્મિલ સંજમથી વરે, ધર્મચિ ગુરૂ હાથ.
ઢાળ ૧૦ મી.
(રહીયે રે આવાસ દુવાર––એ દેશી.) વંદીને વળી સવિ પરિવાર, તિહુ જણ ગુરૂની સાથે વિચરતાં જી; ગુરૂરતનાધિક વિનય વિશેષ, રેહેત સમાધિ તત્વ વિચારતાં છે. ૧
