________________
૨૩૮
•
રાયચંદ્રકાવ્યમાલા. .
જે
૪
-
8
પણ મેં તુમને ઓળખ્યા, રતિ સંભેગને કાળ; સાંભળી ધમ્મિલનેં મને, પ્રગટી અંતર ઝાળ. ચિંતી કહે નારી પ્રતે, તુમને વિરમય હેત; હું આવ્યો શાંત, બીજો નહીં સંકેત. એમ કહી ચિંતે મુઝ સરૂપ, કરે કઈ પૂરત પંદ; મુઝ નારી અભિલાખીઓ, વિદ્યાધર મતિ મંદ. પણ એ દુષ્ટને મારવા, કરો કેઈ ઉપાય, ચિતિ ઘર ફરતે ભુવિ, સિંદુર પૂજવ રાય. ધમ્મિલ કર કરવાળશું, પૂઠે શ્રમણ કરે; દેખી તસ પદ પદ્ધતી, તે અનુસારે ચલત. ઘર પેસતાં ધમ્મિ, દીધે ખ8 પ્રહાર; દય ભાગ કરી નાંખી, ગરતાં ફૂપ મઝારભુવિ જળ શાચ કરી ગયો, વિદ્યુમ્મતિને પાસ; પુરૂષ બધાં શક્તિ મને, નિશિદિન રહેત ઉદાસ. એક દિન મંદિર ઉપવને, વૃક્ષ અશોકને પાસ; પુવિ શિલા પટ ઉપરે, બેઠે કરત વિખાસ. પશ્ચાત્તાપ દવાનળ, તાપિત હૃદય કુમાર; ચિતે કરવું નવિ ઘટે, હું શ્રાવક વ્રતધારી
ઢાળ ૬ શ્રી, (એક સમેં વૃંદાવને સામળયા છએ દેશી.) તે સમેં - નવ જૈવના, અતિ રંગીલી; કુચ ફળ ભર નમી તન ડાળ, અપચ્છરરૂપેરે અતિ રંગીલી; ધીમે ધીમે ચરણ ઠ, અતિ ચમકતી ચતુરા ચાલ. અપ૭ર૦ રક્તા વરણ સાડી ધરી, અતિ મણિતિલક કપાલે હેજ; અપ૭ર૦ ચરણે ઝગત પીત કિંકણું, અતિ, કંચુક મણિ હીરા તેજ. અપર૦ લોચન કજલતા ઝગે, અતિઓષિધિપતિ મેર વદન; અપચ્છર બિંબધિર રદ ઊજલા, અતિ દર્શનથી દેવ પ્રસન્ન. અપ૭ર૦ શિવમહવી ભૂષણે, અતિ ભૂવન રાજિત તબેલ; અપચ્છર
ડ
ડ
રે
