________________
૧૪૪.
રાયચંદ્રજૈનકાવ્યમાલા. આ ધમ્મિલ રાગી રૂ૫, ધીરજ સુર સારિ; દેવરત દિએ કંઠહાર, ઉડાવે વાય. આવળને પુલ વિચાલે, પડી ચંપા કળી; તિમ ચતુરા કેરી ગોઠ, મૂરખશું મળી; લાત પંડિતની વર મૂરખ, હિત નહુ જાણિયા; કંઇ રૂઠા ભલા ભૂપાલ, તૂઠા નહીં વાણિયા. જે પહેલી પરણીશ તે તું, એ પટ્ટધારિકા; દેવ વણે વરશે એહ, રાજકુમારિકા, એહથી અધિક ગુણવંત, પુરૂષ જગમાં નહીં; આપáદાપણું તછ વસ, એહને વર સહી. આપ ઇદે વિબુધ નર પણું, વિણસંત દેખીએં; તુઝ સરિખી સુકોમળ નાર, શી ગતિ લેખીએ; વસુદત્તા નારી ઈચ્છાવિહારી દુઃખ વારી; વળિ શત્રુદમન નર રાય, આપ મતિ કરી. મુઝ શીખ સુધારસ પીને, મગન હે સદા; સુખને વિલ એહની, સાથે કરી મુદા; ખંડ ચોથે પંચમી ઢાળ એ, ધમ્મિલ રાગની; શુભવીર વિવેકની વાત, પૂરણ આશની
દાહરા.
શ૦ ૧૫
શી૧૬
શી. ૧૦
વિમળસેના વિનમેં વદે, મા તુઝ વચન પ્રમાણ; તું હિતકર મુઝ જનમની, તુઝ સાથે મુઝ પ્રાણ. મુઝ મેડલી તુઝને જવું, બોલવું ન ઘટે તુઝ; હું ન રહું ખિણ વેગળી, જાણે તું હૃદયનું ગુઝ. જે જે વચન તમેં કહ્યાં, તે સવિ સાચાં માય; એવધ વિદ કટુ, દિવે, રેગીને સુખ થાય. પણ મુઝ કહે તે કથા, રેણુ વસુદતા નાર; આપ મને કેમ દુઃખ લ, કહે કમળા અધિકાર
