________________
૧૩૦
રાયચંદ્રજેન કાવ્યમાલા. અનસત્યક્ત કયાંતરી નિદ રહિત જસ નેણ 4 અંતર પ્રીતિ ધરે સદા, નહીં નંદ્યા જસ વેણું.”
ચોદે ગુણ શ્રેતા ધરી, સાંભળજો ધરી હેત; ઘનજળધારા ફળ દીયે, પણ જિહાં જેવું ખેતકવિ ભટ્ટવાણું બાણું એ, ભૂલે નહીં નિશાનઃ રસિયા જાને રીઝવું, તેણે સુણજે શિર કાન.
ઢાળ ૧ લી. (ગુરૂને બેલડીએ, તથા, નહીં ચારે નવલખ ધેનુ, ના રેસા નહીં ચા-એદેશી.)
પરભાતે સહુ જગીયાં તવ, મા કહે બેટી બોલાવ્ય રે; નહીં બેલું એહશું કહે સા, તું સુઝ બહુ સમઝાય. નારે મા નહીં બોલું, નહીં બોલું, રે એહની સાથ, નારે મા, એ નિર્ગુણ નબળો નાથ ના નવિ ઝલું નિધન હાથના એ આંકણી. કમળા કહે સુત શેઠન, તપ મહિમા દેવ હજૂર રે; નિશિએ વાત સવી સુણી, કહે વિમળા તજિ દૂર. ના ૨. ભજન કરી રથ જોડીને, બેસારી બહુ જણ માંહી રે; ગામ ધણને મળી કરી, ધમ્મિલ નિકળિયે ત્યાંહિ. ના૦ ૩. ગામ ધણું સહુ સાજનેં, ઉપગારે પ્રીતિ રાવ રે; વળાવી પાછો વળ્યો, વસ્ત્રાદિક દેઈ સિરપાવ. ના૦ ૪. પંથ ચલતાં અનુક્રમે, ભવજળ નિધિ સમ ભયકાર રે; ચાર ચરડ વૃક ભય જિહાં, એહવા પામી કતાર. ના ગુરૂદત્ત મંત્ર હદ પે, ષડશ અક્ષર મહા ભાગ રે; રણુમાં પંથ વચ્ચે પડ્યો, એક દીઠે કણિધર નાગ. ના. વિષધર કુંડે કરી, બહુ ઉડે ગગને ખેહ રે; મેઘઘટા કાજળ જિલી, કાંઈ દીપે કાળી દે. ના૦ ૭. ગુંજારાગ રતનયનાં, ડક ડક ગુજ વાય રે; જીભ જુગલ લલકાર, રથ દેખી સાહામ ધાય. ના તે દેખી માતા સુતા થઈ, ચિત્તમાંહી ભય બ્રાંત રે; રાજુપરે પુછે ગ્રહી, નાખે ઘમ્મિલ એકાંત. ના ૯.
