________________
શ્રીમાન વીરવિજ્યજી–મિલકુમાર.
૯૭ , , ઢાળ પ મી.
(મનડું અડે રહ્યું માઇ-એ દેશી.) કુંવર કહે સુણે રામી, હોં તુમ શિક્ષા પામી રે;
' મનડું મોહી રહ્યું તારૂંછ. અન્નત સાહસ માયા, લોભ મુખે નિર્દય જાય છે. મ. ૧. એ દુષ્ટાચારી નારી, મેં પ્રાણુથી અધિક ધારીરે; મ હા હા એટલે કાળ, મુંઝાણે મેહની જાળ રે. મ ૨. જાયેં રતનમયી નારી, તજી કુલટાને ગણું સારી રે; મ. કિપાક તરૂતળ છાયા, ઈડી = સુરતરૂની છાયા રે. મ ૩. પરનારી શું કિધ અકાજ, હરી ધર્મ પીતરકુળ લાજ રે; મ. દીયું ભિલ્લે જીવિત દાન, નિકારણુ બધુ સમાન છે. મઠ ૪. વાઘ સથી પાપી નારી, મેં સતીયથી અધિક ધારી રે; મ. મુજ જીવિત તે હરનારી, જેમ જેગી હુઓ ઘરબારી રે. મ. પ. તવ પલ્લીશ કહે સુણે રાજા, કહે અમને જોગી અવાજા રે; મ કહે કુંવર નિસુણે ભાઈ, તુમે છે અમ ધર્મ સખાથી રે. મ૬. એક ધનગિરિ નામેં જોગી, જોગી પણ તનમન ભેગીરે; મ. જોગી થઈ જગ વિખેરી, એક બાલિકા બાળ ઉછેરી રે. મગ ૭ ચંદ્રાવતી પુર - વનમાંહી, બેંયરામાં રાખી ઉત્સાહી રે; મ. ભીખ વૃતિ વસે આરામ, જિહાં કઈ ન જાણે ઠામ રે. મ૮.
વનવયમાં જબ આવી, રઝવતો કિન્નર વજાવી રે; મ તે રમત ભેગ વિલાસે, અણુવિશ્વાસે રહે પાસે રે, મ. ૯. તસ નામ રૂપાવલી થાપે, જે જોઈએ તે આણી આપે રે; મ ભીખ માગે તસ શી ભૂખ, પણ માગવું એટલું દુઃખ રે. મ. ૧૦ ભીખ માગતાં ભવ ભી, તે જાણે મેં જગ જી રે; મ. ધરે ભીક્ષુના ગુણ બાર, તસ દીએ જન સરસ આહારરે. મ. ૧૧.
શહૂંટ. उच्चैरध्ययनं चिरतनकथाः सीभिः सहालापनम् । तासामर्भकलालन पतिरतिस्तस्यैव मिथ्या-स्तुतिः ॥
R
:
