________________
( १८० ) राजेसर रावण हो, एकरसउ मुखि बोलि । हठीला रावण हो, साम्हर जोइ सनेह सुं। तुं का थयो निठुर निटोल ॥ रा० । अकिणी ।। मुरछागत थई नइ पड्योरे, दोहिलो वाधव दुखु । वाय सचेत कीयो वली रे, पिण विलाप करइ लक्खु ।।२।। रा० तो सरिखा महाराजवी रे, लंकागढ ना नाथ । नवग्रह निज वस आणिया, तु इन्द्र नइं घालतो वाथ ।।३।। रा० एहवो तुं पणि पामीयोरे, ए अवस्था आज । तउ जग मई थिर का नहीं रे, उठि उठि महाराज ||४|| रा० इह लोक परलोक हित तणो तई, वचन न मांन्यो मुज्म । तउ पणि वाधन ऊठि तुं, हुँ बलिहारी जाउं तुज्म ॥५॥! रा० खम्मि अपराध तुं माहरो रे, कां थायइ कठिन निटोल। हीन दीन मुझ देखिनई, तुं दिइ मुझ वांधव बोल ॥६॥ रा० इण अवसरि अंतेउरी, मंदोदरि दे आदि । सपरिवार आवी इहाँ, करई विलाप विषाद |७|| पियारा प्रीतम हो एक रसउ ॥ आकणी। धरणी ढलि अंतऊरी रे, मूर्छागति थई तेह, बलि सचेत थई सुदरी रे, करइ विलाप धरि नेह |८पी० हा जीविन हा वल्लहारे, हा अम्ह जीवनप्राण । हा गुण गरुया नाहलारे, हा प्रियु चतुर सुजाण ||६|| पि० हा राजेसर किहां गयो रे, अम्हनइ कुण आधार । नयण निहालो नाहला रे, वीनति करां बारबार ।।१०॥ पि०
