________________
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
અને...નક્રિએ શાન્તિના એ શૂન્યાવકાશ તાડયો. ‘મારા પ્રાણપ્યારા ખંધુ ! હક્કથી તો હવે કશું માગી શકું તેમ નથી, પણ છતાં એક વિનંતી કરું ? તું મારી વાતના ઇન્કાર કરીશ તા મારી સ્થિતિ અત્યારે જ કફોડી થઈ જશે; અને સ્વીકાર કરીશ તે! મારા જેવા આનંદ કઢાચ અનુત્તરવાસી દેવ પણ નિહ માણી શકે. તે હાં !.....
[૪૨]
પણ વાતને અધવચ કાપતાં જ કુમાર ખોલી ઊઠયા, મોટાભાઈ! મારે હવે બીજું કાંઈ જ સાંભળવાનું રહેતું નથી. મને અનુજ્ઞા આપા એટલે પત્યુ.’
પડયો.
કુમારે જરાય ખચકાયા વિના એકદમ સ્પષ્ટ ભાષામાં કહી દીધું. રાન્ન નદિને આંચકા લાગ્યા અને મૂતિ થઈ ને ઢળી
આંધવ એલડીની વાંતો દૂરથી સાંભળતા રાજાના અંગરક્ષકે દોડી આવ્યા. ચૈાગ્ય ઉપચાર કરવા લાગ્યા. અંતઃપુરમાંથી રાણીએ દોડી આવી. રુગ્ણાલયામાંથી વૈદ્યો દોડતા આવ્યા !
કુમાર વમાન તા જ્યાં ઊભા હતા ત્યાં તે જ મુદ્રામાં ટટ્ટાર ઊભે! રહ્યો છે. અત્યારે એને શુશ્રષાના વિનય પણ માહના ઉછાળામાં વૃદ્ધિ કરનારા દેખાય છે. એ કાંઈ જ કરતા નથી.
રાજા નએિ આંખો ખાલી. નાના ભાઈ ને જોતાં, ‘ખંધુ! લઘુ બધુ !' કહેતાં જ ફરી મૂતિ થઈ ગયા.
વારંવાર મૂર્છા આવતી ગઈ; પણ કુમારે આજે તે કમાલ કરી હતી. દયાળુના આત્મા આજે સાવ નિષ્ઠુર અની ગયા લાગતા હતા. કરુણાનું સરવરિયું જાણે તદ્ન સૂકાઈ ગયું લાગતું હતું.
વાતાવરણ ખૂબ જ ગમગીન બન્યુ હતુ. રાજા નદિની કાકલૂદીભરી માગણીએ સહુનાં હૈયાં રડાવી નાખ્યાં હતાં. સહુની આંખા આંસુ વહાવતી, કુમારની સામે જોઈ રહી હતી. સેકડો આખાં સર્વાનુમતે એ જોવા આતુર હતી કે કુમાર, રાજા નદિની
