________________
સશકે
૧૭
હાને પેઢી સાચવવા ત્યાં જ રોકાયો. એક વિશ્વાસુ મુનીમને ધોરાજી મોકલે.
શેઠને ત્યાં અવેજ ફેરવવાને કસાએલ ઘોડાં રહેતાં, ધોરાજીજેતપુરથી ઊંટની સગવડ હતી. નિર્ણય થવા મુજબ સૌ રાતબુઢા નીકળી ચૂક્યા. છત્રીશ કલાક પછીના સવારથી બપોર સુધીમાં મહુવાના આડતીયાની દુકાને ત્રણ લાખને ઢગલો થઈ પડયે.
ડાહ્યો શેઠ સવારના જ મહુવે પહોંચી ગયો હતો. તેણે આડતીયાને ત્યાં ઉતરી મુંબઈનું વહાણ નરવવાને સૂચના કરી. મહુવાના વ્યાપારીઓ પણ ધરના વહાણ રાખતા એટલે વહાણને વાંધો ન હતો; પરંતુ પુરા ભરત વિના વહાણ દરીયામાં ડોલા ખાય તે મુંઝવણ હતી. મહુવામાંથી તે જ દિવસે વહાણનું ભરત થાય તેવી સગવડ ન હતી, અને કદાચ મળે તો પણ આ વહાણને માલ. બંદરે વખતસર પહોંચાડવાને વહાણમાં ભરવા જતાં પહોંચી શકાય. તેટલે વખત ન હતો.
આડતીયાની મુંઝવણ જાણતાં ડાહ્યા શેઠે કહ્યું કે “આ નેકને સ્વાલ છે, ખર્ચને વિચાર કરવાનું નથી. આજે સાંજની ભરતીએ વહાણ નીકળી જવું જોઈએ, માટે ગમે તેટલા માણસ રોકીને વહાણમાં દરીયા કાંઠેથી રેત નખાવીને ભરત કરાવી લે.”
આડતીયાના માણસો તુર્ત કતપરને કાંઠે પહોંચ્યા અને મજૂરોને એકઠાં કરી વહાણમાં રેત ભરવા માંડી. બીજી તરફથી દુકાનેથી એકઠી થતી રોકડનાં ગાડાં રવાના થયાં અને સાંજ પહેલાં ત્રણ લાખની થેલી રેતમાં દાબીને ડાહ્યા શેઠ વહાણે ચઢી બેઠા. *
મહુવાથી દરીયે સીધે હતા, પવન અનુકૂળ હતો અને
