________________
ક્રોધી બને છે. શિષ્યો ઉપર તુટી પડે છે!
તે જ રીતે શિષ્યો એમ માને છે કે, “અમારે ગુરુદેવનું બધું જ માનવાનું, તે વાત તો બરોબર, પણ ક્યારેક ગુરુદેવે પણ અમારી વાત સાંભળવી તો જોઈએ ને? ક્યારેક અમારી કોઈ ઈચ્છા પૂરી ન કરવી જોઈએ?” અને જ્યારે શિષ્યની તેવી કોઈ વાત ગુરુદેવ સ્વીકારતા નથી ત્યારે શિષ્યો તેમની ઉપર નારાજ થઈ જાય છે. ઉદ્વિગ્ન બની જાય છે. તેનો રસ ઊડી જાય છે.
- “અમારી વાત લોકો તો જ માનશે કે જો અમારું આદેય નામકર્મ ઉદયમાં હશે. જે તેઓ અમારી વાત નથી માનતા તો નક્કી અમારે અનાદેય નામકર્મ ઉદયમાં છે. તેમનો કોઈ જ વાંક નથી.” આટલી વાત જો ઉપરના લોકો સમજી જશે તો તેમના મનનું સંપૂર્ણ સમાધાન થઈ જશે. તેમની પ્રસન્નતા જળવાઈ જશે. તેમણે દુઃખી, બેચેન, નિરાશ, હતાશ કે ઉદ્વિગ્ન બનવાની જરુર નહિ રહે.
જો આપણો આદેય નામકર્મનો ઉદય હોય તો આપણી નકામી વાત, સામેનાનું અહિત થાય તેવી પણ વાત સામેવાળો પ્રસન્નતાથી સ્વીકારવા તૈયાર થઈ જાય છે. પણ જો આપણું અનાદેય નામકર્મ ઉદયમાં હોય તો આપણે સામેવાળાની હિતની વાત કરીએ, તેને લાભ થાય તેવું કહીએ, મોટા નુકસાનમાંથી બચાવનારી વાત કરીએ તો પણ તે વ્યક્તિ આપણી તે વાત સ્વીકારવા તૈયાર થાય નહિ.
આદેય નામકર્મના ઉદયવાળો જે કાંઈ ખરું - ખોટું, સાચું - જૂઠું કહે છે તે બધા લોકો માની લે છે, તેનું વચન બહુમાનનીય બને છે, સદૈવ માન્ય રહે છે. જ્યારે અનાદેય નામકર્મના ઉદયવાળી વ્યક્તિ સાચી હિતકારી તર્કબદ્ધ વાત સુંદર રીતે રજૂ કરે તો પણ લોકો તેની તે વાત ઉપર ધ્યાન આપતા નથી. માન્ય કરતા નથી. તેને સત્કારતા નથી. આવા વખતે ગુસ્સો કરવાની જરુર નથી. ઉદ્વિગ્ન બનવું નહિ. સ્વયં અશાંત થવું નહિ. પણ પોતાનું અનાદેય નામકર્મ નજરમાં લાવીને મનનું સમાધાન કરી લેવું જરુરી છે.
કેટલાક સવાલ કરે છે કે અમારા આશ્રિતોજો અમારી વાતો ન માને તો અનુશાસન શી રીતે ચાલે? મર્યાદાઓ તુટે. આમન્યાન જળવાય. તેથી અમારા આશ્રિતોએ અમારું વચન માનવું જ જોઈએ. તે લોકોને એમ જણાવવાનું મન થાય છે કે જેમનું આયનામકર્મ ઉદયમાં હોય તેમણે જ અનુશાસન કરવાની જવાબદારી નિભાવવી જોઈએ. જેમને લાગતું હોય કે મારો અનાદેય નામકર્મનો ઉદય ચાલે છે, તેમણે સમજીને જ તે જવાબદારી બીજા આદેય નામકર્મવાળાને સોંપીને પોતે નિવૃત્ત થઈ જવું જોઈએ. બાકી અનાય નામકર્મનો ઉદય હોવા છતાં ય જે લોકો અનુશાસન કરવાનો
૧૦૦ કર્મનું કમ્યુટર ભાગ-૩ )
