________________
શરમને લીધે શેઠ આ રાબ પીવાની ના પાડે. સાસરું ખરું ને ? પણ તોય તમારે માનવું નહીં કે એમને રાબ પીવી નથી. તમે તો બને એટલો આગ્રહ કરજો જ ! એમાં પાછા ન પડશો !”
બીજે દિવસે નાથા શેઠ પોતાને સાસરે આવ્યા. લવજી પટેલે સ્વાગત કર્યું. શેઠની બરાબર સરભરા કરવા માંડી.
બધા જમવા બેઠા. રાબ આવી. શેઠને થયું કે આ નારણે વાત તો કરી દીધી લાગે છે કે પોતાને રાબ બહુ ભાવે છે ! માળો છે તોફાની, પણ ડાહ્યો ડમરો લાગે છે.
શેઠે એક ઘૂંટડો લીધો.
અરે ! આ શું? આ તો રાબ છે કે મીઠાનું પાણી ? પણ અહીં તો શેઠથી બોલાય કેવી રીતે ? આ તો સાસરું કહેવાય. કંઈ બોલે તો વટ જતો રહે.
મહામહેનતે એક વાટકી રાબ ખાધી. 'હાશ' કરીને જેવો વાટકો નીચે મૂક્યો, કે તરત લવજી પટેલે બીજી રાબ રેડી વાટકો ભરી દીધો.
હવે થાય શું ? એઠું તો મુકાય નહીં. શેઠ મહામહેનતે, મોટું બગડેલું દેખાય નહીં એની તકેદારી રાખીને રાબ પી ગયા.
એવામાં લવજી પટેલ ફરી રાબ આપવા ગયા. શેઠે ના પાડી, પણ લવજી પટેલ ચૂકે એવા ન હતા.
એમને શેઠના નોકર નારણના શબ્દો યાદ હતા કે શેઠ શરમમાં ના પાડે, પણ તમે પાછા ના પડતા. લવજી પટેલે તો આગ્રહ કર્યો. મારા સમ, મારા સમ, કરીને બીજા બે વાટકા પિવડાવી દીધા. શેઠને મીઠાની રાબના ચાર વાટકા પીવા પડ્યા.
રાત પડી. શેઠ સૂતા. પણ મીઠાની રાબ કંઈ સૂવા દે ? એટલું બધું હું મીઠું પેટમાં ગયું હતું કે શેઠને તો ઝાડા થઈ ગયા. સહેજ બેસે કે પાછા જવું પડે ! આખી રાત આ જ ચાલ્યું.
શેઠનું શરીર ઓગળી ગયું. એમણે નાથી શેઠાણીને આવી રાબ
છે તે ડાહ્યો ડમરો
