________________
પાસે એક ઉદરનું દર હતું. ડમરાએ દરમાં પૂંછડી ખોસી. પછી બૂમ પાડવા લાગ્યો, “દોડો ! દોડો ! મારા ઘોડાને ઉંદર તાણી ગયા ! ધાજો રે ધાજો !'
પાસેના ખેતરમાંથી પશાકાકા આવ્યા. બાજુમાંથી છગનલાલ આવ્યા. એમની પાછળ જોરુભા આવ્યા. હાંફતાં-હાંફતાં કાશીબહેન આવ્યાં. સહુએ ડમરાને રડતો જોયો. એ તો જોરજોરથી રડે અને પાછો
બૂમ પાડે.
બધાંને આવેલા, જોઈને ડમરાએ કહ્યું, ‘ઉંદરો ભેગા થઈ મારા ઘોડાને તાણી ગયા. અરે રે ! મારા શેઠને શો જવાબ આપીશ ? આ માત્ર પૂંછડી જ બહાર રહી ગઈ !”
પશાકાકા કહે, “અરે ! ઉંદર તે ઘોડાને તાણી જતા હશે ?'
ડમરો કહે, ‘તો લો, તમે જ મારા ઘોડાને દરની બહાર ખેંચી કાઢો ને !'
પશાકાકાએ પૂંછડી ખેંચી. એકલી પૂંછડી જ બહાર નીકળી.
ડમરો બોલી ઊઠ્યો, ‘રામ ! રામ ! આ ઉદરો આખાય ઘોડાને ખાઈ ગયા. આ માત્ર પૂંછડી જ બાકી રહી ! ખેર, હવે પૂંછડી તો પૂંછડી. શેઠને બતાવવા માટે તો લઈ જાઉં.'
કોઈને આમાં બહુ સમજ પડી નહીં. સહુ વિખરાઈ ગયાં. નાથા પટેલને પણ આ વાત સાંભળી આશ્ચર્ય થયું. નાથા શેઠે નક્કી કર્યું કે હવે આને કોઈ વસ્તુ આપવી નહીં. સંદેશો પહોંચાડવાનું જ કામ સોંપવું. જેથી આવું કોઈ નુકસાન તો ન થાય.
નાથા શેઠે નારણને બોલાવ્યો. નારણ આવીને બુદ્ધની પેઠે ઊભો
ડાહ્યો ડમરો
શુ રહ્યો.
શેઠ બોલ્યા, ‘જો અલ્યા, કાલે હું મારે સાસરે જવાનો છું. મારું 46 સાસરું ઉનાવા ગામના લવજી પટેલને ઘેર છે. આજે તારે ત્યાં જવાનું.
