________________
૧૪
[ શ્રી માતર તીર્થને ઈતિહાસ કહેવા આવ્યા છે, એટલે હું કહું છું કે-આપે દેરાસરના જે પિસા લીધા, તે સારું કર્યું નથી. મને લાગે છે કે–આપે દેરાસરના પિસા લીધા, તેથી જ આપને માથે આફત ઉતરી છે, માટે આપ તે પિસા પાછા આપી જાઓ. આપને ખાત્રી કરવી હોય તો એમ કરે કે–જેટલા રૂપીઆ આપે લીધા છે, તે બધા રૂપીઆ આપ મને આજે જ આપી જાઓ. પછી જુઓ કે આજે રાતના કેમ થાય છે? જે આજે રાતના આપને કેઈ કાંઈ મારે કરે નહિ અને સુખે ઉંઘવા દે, તે આપ જાતે જ એ રૂપીઆ દેરાસરમાં મૂકીને ભગવાનને પગે લાગી આવજે.” જીવરાજ શેઠની આ વાત બચુમીયાને ગળે ઉતરી. તે જ દિવસે તેમણે દેરાસરના રૂપીઆ જીવરાજ શેઠને ત્યાં મોકલી આપ્યા. જીવરાજ શેઠે કહ્યા મુજબ બચુમીયાંની રાત સુખે પસાર થઈ. આથી બચુમીયાં સવારે વહેલા ઉઠયા અને જીવરાજ શેઠને ત્યાં આગલે દહાડે મેકલાવેલા રૂપીઆ મંગાવી લીધા. પછી સ્વચ્છ કપડાં પહેરી, બહારથી ને હૈયાથી શુદ્ધ બનીને બચુમીયાં દેરાસરે આવ્યા. લીધેલા બધા રૂપીઆ તે ઠીક, પણ પાંચ રૂપીઆ દંડના ગણીને વધારે ભગવાન સમક્ષ મૂકી દીધા. ભગવાનને વારંવાર નમસ્કાર કર્યા તેમ જ “હવેથી એક પાઈ પણ મને આ દેરાસરની ખપે નહિ—એ પિતાને નિર્ણય તેમણે જાહેર કર્યો. હવે તે એવું થઈ ગયું કે-આ મન્દિરને અંગે જે વખતે જે સહાયની જરૂર પડે તે વખતે તે સહાય કરવાને માટે આ બચુમીયાં તૈયાર રહેવા લાગ્યા.
કમે કરીને, બાવન જિનાલયની ભમતીની દેરીઓ તૈયાર થઈ ગઈ એ દેરીઓમાં વિરાજમાન કરવાને માટે પાલીતા
