________________
(૧૩૬) હેય તે મને જવામાં શી હરક્ત છે?” અપભટ્ટજીએ જણાવ્યું.
“તારી શક્તિ ઉપર મને ભરૂસે છે, ગમે તેવી સ્થિતિમાં પણ તું તારી જગા કરી લેશે, વત્સ? ત્યાં બ્રાહણેનું જોર વધારે છે. જેનેના હેલી ચુસ્ત કુમારિલભટ્ટના શિષ્યબ્રાહણે કનેજરાજના દરબારમાં છે એ ભૂલી જતે ના?”
“એ તે ઘણું જ રૂડું? એ વિદ્વાનમાં આપણા ધર્મનું સ્થાપત્ય કરવાની–એમની વિદ્વત્તાની કોટી કરવાની મને તક મલશે.” - “વત્સ! મારે આશિર્વાદ છે કે ભગવાન પાલિત જે પ્રતાપી જે કે જેમણે બાલ્યાવસ્થામાં જ સમર્થ વાદી
ને પરાજય કર્યો.” ગુરૂએ આશિર્વાદ આપે. • આપને આશિવૉદ હું માથે ચડાવું છું. હું ચાહું છું કે આપનું વચન સફળ થાઓ?”
ગુરૂએ મઢેરાને તેમજ બહાર ગામને સંઘ બોલાવીને એમની અનુમતિ માગી. સંઘમાં પક્ષાપક્ષી ચાલી. કેટલાકના મન આ બાળ સાધુને કને જ જવા દેવાને નારાજ હતાં. કોણ જાણે “એ તે રાજા વાજા ને વાંદરા બ્રાહ્મણે ને ભરમાવ્યું રાજા ભમી જાય તે તે વખતે ગુરૂની શી વલે થાય? વગેરે અનેક પ્રકારે શંકા થવા લાગી, છતાં કેટલાક ડાહ્યા પણ હતા. ભદ્રકીર્તિની વિદ્વત્તા ઉપર એમની હાજરજવાબી ઉપર ખાતરી હતી. વળી આમ કુમાર (કીર્તિ) બપ્પભટ્ટજીને મિત્ર
