________________
સમજ્યો છું ત્યાં સુધી તેમનું એકમાત્ર લક્ષ્ય હતું અધ્યયન. ભાષા, સાહિત્ય અને તેથી યે વધુ પોતાના વિષયનો બોધ પ્રાપ્ત કરવો તે જ તેમની લગની હતી. ડિગ્રી કે અન્ય લાભો તો તેમને મન આનુષંગિક બાબતો અથવા આડલાભ હતાં. અને તે બધા તો તેમને મળ્યા જ; પરંતુ તેમને મન તો અધ્યયન' કરવા મળ્યાનો પરિતોષ જ સૌથી વધુ અગત્યનો છે, એમ હું જોઈ શક્યો છું. અને એ જ મહત્ત્વનું છે.
અરુણાબહેનના આ અધ્યયન કાર્યને અભિનંદનો તો આપે જ; સાથે એવી અપેક્ષા પણ વ્યકત કરું કે અધ્યયન પછીનો તબક્કો પરિશીલનનો ગણાય. તેઓ આ ગ્રંથનુંઊડું મનન-ચિંતન અને પરિશીલન કરે, અને આ વિષયનાં ઊંડા રહસ્યોનું અનાવરણ કરીને જૈન દષ્ટિએ મૃત્યુની વિભાવના વર્ણવતો એક બીજો ચિંતન-ગ્રંથ આપણને આપે.
પ્રાકૃત ભાષાના અધ્યયન-સંશોધનના ક્ષેત્રે આજે લગભગ શૂન્યાવકાશ અનુભવાય છે. રૂઢિચુસ્ત જૈનોને “શાસન પ્રભાવના' શબ્દ જેટલો વહાલો છે તેટલો શાસનના આધારસ્તંભ સમા શ્રુતજ્ઞાન અને જૈનાગમો વહાલાં નથી, કે નથી વહાલી તે આગમોની કેવલજ્ઞાની- પ્રણીત પ્રાકૃત ભાષા. આ સ્થિતિ પ્રવર્તતી હોય ત્યારે એક ધર્મપરાયણ પરિવારની ગૃહિણી આવું સરસ અધ્યયન કરે તે કેટલું બધું સંતર્પક બને! શ્રી અરુણાબહેનને ફરી ફરી અભિનંદન અને આશીર્વાદ.
તા. ૯-૧-૨૦૦૦
– શીલચન્દ્ર વિજય
VIII
