________________
મૂળ અને ભાવાનુવાદ
[ ૫૫ ता एगपि सिलोगं जो पुरिसो मरणदेसकालम्मि। आराहणोवउत्तो चिंतंतो राहगो होइ ॥ ६०॥ आराहणोवउत्तो कालं काऊण सुविहिओ सम्म। उक्कोसं तिन्नि भवे गंतूणं लहइ निव्वाणं ॥ ६१॥ समणोत्ति अहं पढमं बीयं सव्वत्थ संजओमित्ति । सव्वं च वोसरामि एवं भणियं समासेणं ॥६॥
તે કારણે જે આત્મા, મરણના અવસરે આરાધનામાં ઉપગવાળો બનીને, શ્રીજિનકથિત એકપણ પદનું વારંવાર પરિશીલન, મનન કરે છે, તે અવશ્ય આરાધક થાય છે.
આરાધનામાં ઉપગવાળો સુવિહત આત્મા, આ મૂજબ સમાધિભાવથી કાલ કરીને, મરણને પામીને, ઉત્કૃષ્ટથી ત્રણ ભવમાં મેક્ષને મેળવે છે.
પ્રથમ હું શ્રમણ છું, સર્વ પ્રકારના આ ની વિરતિરુપ શ્રમણગુણને ધારક છું. બીજું હું સર્વ પ૨૫દાર્થોના મમત્વરુપ અસંયમથી નિવૃત્ત છુ, ઘણું કહેવાથી સયું! સંક્ષેપથી કહુ છુ કેઃ આથી સર્વ પ્રકારના સંબંધોને હું ત્યજી દઉ છુ.
