________________
૫૪ ] sa
શ્રી આઉ૫ચક્ખાણ પન્ના
एयं सव्वरसं जिणदिहं सहामि तिविहेणं । तसथावरखे मकरं पारं निव्वाणमग्गस्स ॥ ५७ ॥
:::
:::
न हु तम्मि देसकाले सक्को बारसविहो सुयक्खंधो। सव्वो अणुचिंतेउं धणियंपि समत्थचित्तेणं ॥ ५८ ॥
एमिवि जम्मि पए संवेगं वीयरायमग्गंमि । गच्छइ नरो अभिक्खं तं मरणं तेण मरियव्वं ॥ ५९ ॥
શ્રીજિનકથિત આ મૂજબના સર્વાં હિતાપદેશ હું' મન, વચન અને કાયાથી સહુ છુ. કારણકે: આ ઉપદેશ ત્રસ અને સ્થાવર જીવાના કલ્યાણને કરનારા છે, તથા મેાક્ષમાર્ગ ના પાર આણુનાર છે.
સમાધિભાવને અખંડિત રાખવાને સારૂ શ્રીજિનકથિત શ્રુતજ્ઞાનના પરિશીલનની આવશ્યકતા છે. પણ મરણુના અવસરે, સમર્થ મનાયેાગને ધરનાર આત્માઓથી પણ સર્વ ખાર અંગરૂપ શ્રુતજ્ઞાનનું ચિત્યન કરી શકાતુ નથી.
૫૮
આથી વીતરાગના મામાં, જે કાઇપણ એક પદના ચિત્ત્વનથી, આત્મા વાર ંવાર સંવેગને પામે છે. તે પદ્મના ચિત્ત્વન પૂર્વક સમાધિભાવે મરણને મરવું જોઇએ.
૫
