________________
ધર્મવ્યાધથમાળા : ૩૦ :
કારભારીએ કહ્યું “તારા ઘરમાં સંતાડી દે, એટલે મારું રક્ષણ થઈ શકશે.”
આ શબ્દો સાંભળીને નિત્યમિત્રે કહ્યું: “તમે પણ ઠીક છે કારભારી! કામ કરતાં વિચાર ન કર્યો અને હવે મારા ઘરમાં આશ્રય લે છે? એ કેમ બની શકે? રાજાના માણસે અબઘડી છૂટ્યા સમજે. તેઓ ગલીએ ગલીની તપાસ કરશે અને મકાને મકાનને તૂઢી વળશે, તે વખતે તમે મારા ઘરમાંથી મળી આવે, ત્યારે મારી હાલત શી થાય ? માટે કૃપા કરીને અહીંથી જલદી ચાલ્યા જાઓ અને બીજા કેઈ સ્થળે આશ્રય લે.”
કારભારીએ કહ્યું: “મેં તને અત્યાર સુધી કેટલી બધી મદદ કરી છે? શું તે બધી ફેગટ ગઈ? તું આંખની શરમ પણ નહિ રાખે?”
નિયમિત્રે કહ્યું: “કારભારી સાહેબ! જે રાખે શરમ, તેનું ફૂટે કરમ. અને આ કામમાં તે મારાથી સહાય કરવાનું નહિ જ બની શકે, માટે અહીંથી શીધ્ર પલાયન કરે અને મને ભયમુક્ત કરે.'
કારભારીએ જોઈ લીધું કે, “આ તે પૂરેપૂરે મતલબિયે મિત્ર છે અને તેને આંખની શરમ પણ આવે તેમ નથી.” એટલે ત્યાંથી વિદાય લીધી. તે વખતે નિત્યમિત્રે બારણું બંધ કરી દીધું અને બે ડગલાં વળાવવા પણ ન ગયો. તે મનમાં સમયે કે ગળે વળગેલી બલા માંડ છૂટી. - હવે કારભારીએ પર્વમિત્રને ત્યાં જઈ બધી હકીકત જણાવી અને મદદ માટે માગણી કરી, ત્યારે પર્વમિત્રે કહ્યું: “ આવા
_વિ
. અને
અહીંથી શી,
