________________
૧૩.
થાઉં છું, ત્યાં તો એક રુપાળ અને સૌમ્ય આકૃતિવાળો દિવ્ય પુરુષ આવ્યો, અને તેણે મને કહ્યું કે-હું જક્ષ છું, વેર લેવાને માટે મેં આખું નગર ઉજજડ બનાવેલ છે તે છે સુતનુ ! તારે ઉગ કરે નહિ, અને કેઈથી ભય પામ નહિ, ખરેખર હું પૂર્વભવના સંબંધે તને મદદ કરીશ, અને અહીંયાં રહેવાથી જ તારે બધું સારું થઈ જશે, એમ આશ્વાસન આપ્યું, અને આ મહેલમાં મને તે લાવ્યો, અને દરેક દિવસે બંને કાલ આવી ક્ષેમકુશલતા પુછે છે, અને આહારાદિ આપે છે, જતી વખતે મારા અવય વાંદરીરૂપ કરી નાંખે છે, આમ કેટલે કાળ કાઢીશ ? મારી શી ગતિ થશે ? એમ મારવાડના અરણ્યમાં પડેલી રાજહંસલી માફક અને પિતાના ટેળાથી જુદી પડેલી મૃગલી માફક ચિંતાતુર બની. છ માસ ચાલ્યા ગયા, આગળ શું થશે તે પણ જાણતી નથી, પરંતુ આજ પુણ્યદયે તમને દેખીને હું બહુ રાજી થઈ છું, કુમારે કહ્યું કે હે સુતનું ! અત્યંત દુખી તારી અવસ્થા થયેલી છે, તે પણ ચિત્તના સન્તાપે આત્માને ખેદ પમાડ નહિ, કેમકે “વિધિના વિલાસે નિવારવાનું શકય નથી, તેથી વિધિ જેમ જેમ ભિન્ન ભિન્ન પ્રકારેએ નિષ્ફર ઢોલ વગાડે તેમ તેમ હસ્તામુખવાળા ધીરપુરૂષો નાચ જ ક્યાં જાય છે”, હે સુતનુ! તું દેખ કે-હું પણ મારા બંધુ નગર અને દેશને વિયોગી, વિધિએ કરી એકલે ભમી રહ્યો છું; આ પ્રમાણે તેણીને આશ્વાસન પમાડી સંક્ષેપથી કુમારે પોતાનો વૃત્તાંત કહ્યો, આ સમયે સૂર્ય અસ્ત પામેઅને કુમારે સંસ્થાનું કૃત્ય કર્યું, પછી તે કાલને ઉચિત કથાઓ કરી પ્રદેષ કાળ
