________________
૧૮૦
વાંદી વિનય કરી ઘરે ગઇ; ઘરે જઇ, અહા ! હું કૃતાર્થ બની, આજ પ્રાપ્ત થયેલ મનુષ્યપણૢ સફળ બન્યું, અને જીવતર સફળ થયુ. આ પ્રમાણે શુભ ભાવે ઉત્તમ સુખને આપનાર પુણ્ય બાંધ્યું. આયુષ્ય પૂર્ણ થયે છતે શુભ પરિણામે નાગશ્રી મરણ પામીને, હું રયણચૂડ! આ તમારી રાજશ્રી ભાર્યો મની. આ સાંભળતાંજ રાજશ્રીને જાતિ સ્મરણ જ્ઞાન થયુ, તેથી અહે। ભગવંતના કેવા જ્ઞાનાતિશય છે. એમ ચિંતવીને રાજશ્રીએ કહ્યું કે-હે ભગવંત! આપે જે કહ્યું તે સત્ય છે. તે સાંભળી, રત્નચૂડ વિગેરે આશ્ચર્ય પામ્યા; હવે હું મહારાજન્! શીલધનુ' ફળ તમે સાંભળે.
આજ ક્ષેત્રમાં સુરશૈલ નામે નગર છે. તેમાં અત્યંત પૈસાવાળા સ અંગે મનેાહર કુલવન શ્રેષ્ઠિપુત્ર છે. તેને સર્વલક્ષણ
સહિત અંગવાળી તપાવેલ સેના
શીલધ ઉપર સરખી શરીરની કાંતિવાળી મનેાહર પદ્મશ્રીનું દૃષ્ટાંત તરુણુ અવસ્થાવાળી મનારમા નામની ભાર્યો છે. તેઓને પરસ્પર રક્તપણે વિષયસુખ ભોગવતાં કેટલાક કાળ પસાર થયા. એક અવસરે ધનના અરથી બનેલા કુલવ ન તેણીના વિરહ સહુન કરવામાં અસમર્થ મનેારમાને સાથે લઈ ઘણા વણિક પુત્રાએ યુક્ત ડાહદ્વીપમાં ગયા. વેપાર અર્થે હેમાગર નગર પહોંચ્યા. ત્યાં સાથના પડાવ બહાર નાંખ્યા. વણિકપુત્રા વેપાર ચલવે છે, અને મનેારમા તે દ્વીપના વસવાટી અનાચોના ભયે ત ંબુ મધ્યે જ રહે છે. એક દીવસે કુલવર્ધન પાસે કામાંકુરમહંતના ચેલા વેપાર માટે આવ્યે. તેણે કેઇપણ પ્રકારે તંબુમાં રહેલી મનારમાને જોઇ, અહા કેવું અદ્ભુત રુપ
