________________
૧૭૮
નથી, અને થોડી કાલમાં વેદનાએ આકુલવ્યાકુલ બનેલી આર્તધ્યાનમાં સબડી મરણ પામી, અને કુતરી પણે ઉપજી; રોગી શરીરવાળી બની અને કુતરાઓને અપ્રિય બની. કેઈ પણ ઠેકાણે કાંઈ પણ રોટલાદિક નહિ પામતી મરણ પામી અને શીયાલણી થઈ, તે ભાવમાં પણ શિયાલોને અનિષ્ઠ બની ભુખે મરણ પામીને, કંગુસાલ ગામમાં દરિદ્રવાણિયાની પુત્રી નાગથી થઈ. જન્મી કે પિતા મરણ પામે. યૌવન અવસ્થાને પામી. અત્યંત કુરૂપી અને દરિદ્ર વણિક પુત્ર દુગ્ગડ તેણીને પરણ્યો. તુરત દુગડની માતા મરણ પામી. તેથી અપ્રિતિથી તેને દુગડે તજી દીધી. તે વાર પછી પેટ ભરવા માટે નાગશ્રી પરઘરમાં કામ કરવા લાગી, ત્યાં પણ પેટ પૂરતું પોતે પામતી નથી. તેથી વિચારવા લાગી કે-મેં અન્ય જન્મમાં મેં મોટું પાપ કરેલું હશે, એમ આર્તધ્યાન કરતી કલેશે કરી સમય પસાર કરે છે. એક દીવસે શ્રાવના ઘરમાં ધર્મ અધર્મના ફળને ભણતી શ્રાવિકા તેણીના સાંભળવામાં આવી. घणु कणु कंचणु पवरारोहणु, वरनेवत्थु मोहरु भायणु। सुरवहुसरिसु विलासिणिसस्थु, धम्मपसाई होइ पसत्थु ॥१॥
ધન કણ કંચન શ્રેષ્ટવાહન શ્રેષ્ઠષ મનહર ભેજન સુરવધુ સરિખા વિલાસવાળો સાથ, આ બધું ધર્મના પસાયે પ્રશસ્ત હોય છે, અને પાપથી શીત ભુખ તાપ તરસા વાહનરહિત દાસ થઈ પગરખા રહિત જગતમાં ભમ્યા કરે છે, અને વસ્ત્ર પણ ફાટેલા તુટેલા અને કુરુપી ધૂળે ખરડાએલ મનુષ્ય બને છે. અને સુધર્મવાળો મનુષ્ય સેનાના કુંડલ અને હારે કરી શોભિત બને છે, તેને વેશ પણ ઉજજવલ હોય
