________________
૧૨૭
અંદર મેાતીના સાથીઓ પુચ, પુષ્પોએ પુજા કરી, અગર કપુરના ધૂપ ઉખેળ્યે, અને “ રાજહ ંસીને અનુરુપ વર આરિ સામાં બતાવે ” એમ કહી પદ્માસનકાળી પુરહિત મત્રજાપ શરૂ કર્યા. ત્યાં ધારણા એકતાન બની. ક્ષણવારમાં મંત્રનું અચિંત્ય સામ હાવાથી આરિસામાં અક્ષરા દેખાવા લાગ્યા. તે અક્ષરા રાજપુત્રાએ વાંચ્યા, તે રાભર્મ વાંચવામાં આવ્યા. મત્રજાપ પુરોહિતે પુરા કર્યાં. પણ અક્ષરોના ભાવાથ કાઇએ જાણ્યા નહિ. તેથી રાજા અત્યંત ખેદ વશ બની કહેવા લાગ્યા, કે-જે આ અક્ષરોના ભાવા કહે તેને આ મારી પુત્રી રાજહું સીકુમારીને પરણાવું. રાજકુમારે અક્ષરાના ભાવાને નિહ જાણુનાર હાવાથી નાસીપાસ થયા. આ અવસરે પનગતિ વિદ્યાધરે કહ્યું કે-હૈ રાજન્! આ અક્ષરેના ભાવાર્થ વિદેશી મુસાને કહેવાના હક્ક ખરા ? કે નિડુ ?, રાજાએ કહ્યું કેજે અક્ષરાના ભાવા કહે તે મારા પરમ બધુ છે, તેને હું વિદેશી માનીશ નહિ તેથી પવનગતિએ રત્નચૂડને કહ્યું કેહું પરમિત્ર ! આના પરમઅર્થ કહી, રાજાના ઉદ્વેગ દૂર કર ! કુમારે કહ્યુ કે,−સવે રાજલેકો તમે સાંભળેા. હું પરમ અર્થ બતાવું છું-પ્રથમ અક્ષરાએ કરી àાકના ચારે પાટ્ઠા જાણી લીધા, તે નીચે મુજમ
रायलि करेयव्वो, भत्ता ते गुणसुन्दरि । रयणचुडो कुमारी ૩, અમેય થયળ મુળ ॥૨॥ ગુગ્ણાએ કરી સુંદર હું રાજહંસિ! તારે રયફ્રૂડ ભર્તાર કરવા. મારું આ વચન તું સાંભળ !
આ સમયે આકાશમાં વાણી થઈ કે-અહા રત્નચૂડ કુમારના મતિવૈભવ ? અહા સામાન્યદ્વેષવાળાના કેટલેા આશ્ચર્યકારી સતિપ્રક છે ? એમ ચિ'તવતા તમામ રાજલેાકે એકી
