________________
ભદાતા અને અગ્નિ જવાલાએ બળાતા નારકી જીવે દેખ્યા, તેમજ યંત્રમાં જેઓના દેહ ચૂરી નાંખ્યા છે, તરવા સરખા પાંદડાવાળા વનમાં જેને દેહો કપાઈ રહ્યા છે, વૈતરણી નદીમાં જેઓના દેહ બળી રહ્યા છે, અને જેઓ શાહમલી વૃક્ષને આલિંગન કરી રહ્યા છે, એવા નારકીઓ જેયા, અને તપાવેલ તરવું જેઓના મુખમાં નંખાઈ રહેલ છે, અને સ્વદેહનું માંસ કાપી ખવરાવાય છે, તેથી કરૂણ સ્વરે આરડી રહ્યા છે, એવા નારકજી દેખ્યા આ પ્રકા૨નું સ્વપ્ન દેખી બેબાકળ થઈ જાગી ઉઠયો, તે પાસે બેઠેલ મુનિને જોયા, મુનિએ પૂછયું કે-કેમ ભયબ્રાંત બન્યો છે? કુમારે કહ્યું કે મેં સ્વમામાં ભયંકર નારકસ્થાન દેખ્યું, માટે હું ભયબ્રાંત બન્યો છું. મુનિએ કહ્યું–બેબાકળા બનવાથી શું વળે? વિષયસુખ સેવનારાએ તે નારકીમાં અવશ્ય જવું પડે છે. કુમારે કહ્યું કે કેણે નારક લોક જે છે? અને સ્વપ્નામાં દેખેલ વસ્તુ સાચી હોતી નથી. માટે સાંભળો તેનું સ્વરૂપ હું કહું છું;
એક ગામમાં ગણું એારડાવાળ મઠ છે, તેમાં એક શિષ્યવાળે એક મહંત સાધુ રહે છે. એક સમયે તેણે
રાત્રીમાં લાડવાએ ભરેલ મઠનો એક સત્ય અસત્ય એારડે સ્વપ્નામાં જે, આનંદ પામી સ્વપ્નાની કથાઓ મહંતે શિષ્યને તે વાત કહી. તે
સાંભળી શિષ્ય ગુરૂને કીધું કે જે આટલા બધા લાડવા છે, તે ગામને ભેજન માટે નેતરું આપીએ, કારણકે આપણે પહેલાં ગામના ઘરમાં બહુ વખત જમ્યા છીએ. મહંતે તે વાત સ્વીકારી, એટલે શિષ્ય ચારામાં
