________________
જઈને ઠાકોર સહિત ગામને નેતરૂં આપવા લાગ્યા. ગામલોકોએ કહ્યું કે મહંત પાસે આટલી બધી સામગ્રી છે નહિ માટે તે વાત મનાય નહિ, એટલે અનિછા છતાં પણ ગામના લેકેને શિષ્ય મનાવવા લાગે કે-ધમ પસાથે બધું થઈ રહેશે, આમ બલાત્કારે ભોજનનું નોતરૂં કબુલ કરાવ્યું. અને ભેજન મંડપ કરાવ્યો, આસને ગોઠવી દીધા, ઉચિત અવસરે ગામલેક આવી આસન ઉપર બેઠાં. દરેકને જનપાત્ર અપાઈ ગયાં. આ સમયે મહંત લાડવા લાવવા નિમિત્તે ઓરડામાં પેઠે, પણ લાડવાને કકડો સરખો પણ દેખાતે નથી, તેથી તે ગભરાયે, અરે લાડવાની ભરેલ વખાર ભુલી ગયે કે શું? તેથી તે વખારને જોવા માટે ફેર હું સુઈ જાઉં છું, શિષ્યને કીધું કે તારે લેકને કોલાહલ નિવાર, એમ કહી તે સૂઈ ગયે. આ અવસરે શિવે કોને કહ્યું કે તમે કલાહલ ન કરશે, કેમકે મારા ગુરૂ સુઈ ગયા છે. લોકોએ કીધું કે–ચેલાજી અત્યારે ગુરૂજી કેમ સૂઈ ગયા? શિષ્ય કહ્યું કે–તમોને ભોજન કરાવવા માટે સ્વપ્નામાં જે વખાર લાડવાથી ભરેલી દેખી હતી, તે ભુલી ગયા છે, માટે તેને જેવા માટે સૂઈ ગયા છે. આવી વાત સાંભળી ગામના લોકો હસવા લાગ્યા. પરસ્પર હાથતાળી આપી કુદવા માંડયા, અને જાણ્યું કે આ મહંત અને શિષ્ય બને મૂરખા છે. એમ જાણું પિતાના ઘરે ગામના લોકે ચાલી ગયા. માટે હે શ્રમણ દેખેલું સ્વનું સાચું હોતું નથી. મુનીએ કહ્યું કે-હે કુમાર ! આ વાત ચોક્કસ માનવા જેવી નથી; કેમકે શુભાશુભ કર્મને વશ થકી અને દેવતાના પ્રભાવથી દેખેલું
