________________
૨૭૬
પુણ્યનો પ્રભાવ યાને પ્રદ્યુમ્નકુમાર
કૃષ્ણના પગમાં પડી વિનંતિ કરવા લાગ્યા. હે કષ્ણ, હવે બેઠા થાવ. વારંવાર કૃષ્ણના અંગને પંપાળે છે. તેમના મેંમા પડીયાનું પાણી રેડે છે આમ અનેક રીતે કૃષ્ણને જગાડવાના પ્રયત્ન કરતાં કરતાં આખી રાત કાઢી.
સવારે ઊઠી કૃષ્ણનું મેટું ઠંડા પાણીથી ધોઈ કપડેથી સાફ કરી અને વિનંતિ કરવા લાગ્યા. હે ભાઈ, હવે તે મારી સાથે બોલે. આમ છતાં કૃષ્ણને કંઈજ અસર થતી નથી. મડદા તે કદી બેલતા હશે ? ત્યારબાદ બળદેવજી કૃણને ખભે લઈને રડતાં રડતાં ફરવા લાગ્યા અને કેને પણ આ હકીકતની જાણ કરી રડાવતાં હતાં દરરોજ કૃષ્ણના મૃતદેહને નવડાવી–દેવડાવી શણગારતા અને ખભે લઈને ઠેર ઠેર ભટકવા લાગ્યા. આમને આમ છ મહિના નીકળી ગયાં. અને ચેમસું આવી ગયું.
દેવકમાં ગયેલા સિધ્ધાર્થે પિતાના જ્ઞાનના બળે જોયું તે બળદેવજીની સ્થિતિ અત્યંત દયાજનક થઈ ગઈ હતી. તે મનમાં વિચારે કે સંસારમાં માનવીને કેટલે મેહ હોય છે? મેહ અને લાગણીના વમળમાં પડેલ માનવી બચી શકતું નથી. મારે જઈને બળદેવજીને સાચે રાહ દેખાડે જોઈએ તેમજ અત્યારે તેની જ જરૂરત છે. તરતજ તે દેવે એક પત્થરને રથ ઉત્પન્ન કર્યો. તેમાં બેસી તે બળદેવજી પાસે ઊભે રહો. તે રથની પાસે એક મોટો પર્વત ઊભું કરી દીધો અને એ પર્વત સાથે અથડાતાં એ
