________________
૧૭. નગરીનું દહન અને કૃષ્ણના અગ્નિદાહ
જોઈ ભાઈ પ્રત્યે અનહદ મમતાવાળા મળદેવને મૂર્છા આવી ગઇ. થોડીવારે ઠંડા પવનના સ્પર્શે બળદેવને ભાનમાં લાવી મૂકયા. બળદેવજી ભાઈના મૃત્યુને કારણે ખૂબજ વિલાપ કરી જોર જોરથી રડવા લાગ્યા, ભાઈના ગુણા અને પરાક્રમે યાદ કરતાં જાય અને રડતાં જાય. મનમાં ચિંતવે છે કે પ્રભુ ! મારા ભાઈના પહેલાં મને કેમ મૃત્યુ ન આવ્યું? ભાઈ વગર હું એકલા કેવી રીતે જીવી શકીશ ? અને એમ વિચાર કરતાં ઘણા સમય સુધી ત્યાં મૂઢની જેમ બેસી રહ્યા. ત્યાર બાદ જરા ફળ વળી એટલે બળદેવજી ખેલ્યાં મારા ભાઈ નિદ્રા અવસ્થામાં હતા તે સ્થિતિમાં જેણે માર્યાં છે તે જો મારી સામે આવે તે ખબર પાડી દઉં.... માઁ માનવી સ્ક્રી આળક, ગાંડા અને સૂતેલાને કદી હણતા નથી. આ નીતિ છેડી વનાર કેાઈ પાપીએ મારા ભાઈના જીવ લીધા છે. એ નિય હત્યારો કાં નાસી ગયા ? આમ ખેલતાં ખળદેવજી વારવાંર મૂર્છા પામતાં અને ભાનમાં આવી ક્રૌથી કલ્પાંત કરતાં.
૨૭૫
બળદેવજીને કૃષ્ણ પ્રત્યે અપાર પ્રેમ અને મમતા હતાં એ વિચારે છે કે કદાચ કૃષ્ણ ભૈયા રીસાયા હશે એટલે મૌન રહી મને ઠપકો આપતાં હશે! મેં મૂર્ખાએ પાણી લાવવામાં કેટલા વિલંબ કર્યો ? મારી ભૂલ થઈ ગઈ છે આમ વિચારીને કૃષ્ણને કહે છે હૈ બંધુ, પાણી લાવવામાં વિલંબ થયેલ છે. મારી ભૂલની હું માફી માંગુ છું. હવે તે રીસ છેાડી મારી સાથે પ્રેમથી મેલા ! ફ્રી બળદેવજી
