________________
૧૭. નગરીનું દહન અને કૃષ્ણને અગ્નિદાહ
ર૭૭
રથના હજારે અને સેંકડો કકડા કરી નાખ્યા. ત્યારબાદ તે દેવ એ રથના ટુકડા ભેગા કરી સાંધવા બેઠો. ઈરાદાપૂર્વક જ તે આ કામ બળદેવજીને સમજાવવા માટે જ કરી રહ્યો હતો.
આ જોઈ બળદેવજી બોલ્યા. અરે મૂર્ણ–તને એટલી એ સમજ નથી પડતી તે ભાગેલા પથરને રથ સાજે કદી થાય નહિ? આમ ખાલી બેટી મહેનત કરી રહ્યો છે. તૂટેલા પત્થર કદી સાંધી શકાય ખરાં?
દેવ કહે–હે ભાઈ આ તમારે ભાઈ કે શત્રુના બાણથી હણાયે છે તે જે જીવતે થઈ શકે તે માટે રથ કેમ ન સાંધી શકાય? આ સાંભળી બળદેવજી તે દેવને મારવા દોડ્યા અને બોલ્યા–અરે દુષ્ટ! મારા ભાઈને મરેલો કેમ કહે છે? ત્યારબાદ દેવે અદ્રશ્ય થઈ ગયા. આગળ જતાં તે દેવે બીજી રીતે સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો. કાળા પત્થરની શિલામાં તે કમળ વાવીને જળનું સિંચન કરવા લાગે.
આ જોઈને બળદેવજી કહેઅરે મૂર્ખ ! ખોટી મહેનત કરીને શા માટે તૂટી જાય છે? પત્થર ઉપર કમલ રોપાય ખરાં? અને તેને પાણી પીવડાવવાથી તે કમલના છોડ શું ઉગે ?
દેવ કહે-આ તમારેભાઈ, જે ઘણા સમયથી મૃત્યુ પામેલ છે તે જીવતે થશે તો અહીં કમલનું મોટું વન ખીલી ઊઠશેજ. તેમાં કેઈ શંકા નથી.
આ સાંભળી બળદેવજી કહે અરે ગાંડા! જે ભાઈ મને પૂછયા વિના પાણી ન પીએ તે ભાઈ મને પૂછયા
