________________
૧૭૫ અર્થ : હે ભગવંત ! સ્તુતિ અને સ્તવરૂપ મંગળ વડે જીવ શું ઉત્પન્ન કરે છે ?
ઉત્તર : સ્તવ એટલે દેવેંદ્રસ્તવ વગેરે અને સ્તુતિ એટલે એકથી આરંભીને સાત શ્લોક પર્યત સ્તુતિ, તે રૂપ મંગળ વડે જીવ જ્ઞાન, દર્શન અને ચારિત્રરૂપી બોધિલાભને એટલે જૈનધર્મની પ્રાપ્તિને ઉત્પન્ન કરે છે. અને જ્ઞાન, દર્શન તથા ચારિત્રરૂપ બોધિલાભને પામેલ જીવ સંસારના અથવા કર્મના અંતની ક્રિયાને અર્થાત્ મોક્ષને આપનારી અથવા કલ્પ એટલે બાર દેવલોક અને વિમાન એટલે રૈવેયક અને અનુત્તરવિમાન, તેને પ્રાપ્ત કરાવનારી આરાધનાને આરાધે છે–સાધે છે. અર્થાત્ પ્રથમ વિશિષ્ટ દેવલોકને અને પરંપરાએ છેવટે મોક્ષને આપનારી આરધનાને કરે છે. ૧૪-૧૬.
- સ્તવ–સ્તુતિરૂપ ચૈત્યવંદન કર્યા પછી સ્વાધ્યાય કરવાનો છે, તે સ્વાધ્યાય કાળે જ થાય છે અને તે કાળનું જ્ઞાન કાળપ્રત્યુપેક્ષણા વડે થાય છે, તેથી હવે કાળપ્રયુક્ષિણાને કહે છે– कालपडिलेहणयाए णं भंते ! जीवे किं जणयइ ? कालपडिलेहणयाए णं नाणावरणिज्जं कम्मं खवेइ ॥१५-१७॥
અર્થ : હે ભગવંત ! કાળપડિલેહણ વડે જીવ શું ઉત્પન્ન કરે છે અર્થાત કયો ગુણ ઉપોર્જિત કરે છે ?
ઉત્તર : પ્રાદોષિક આદિ કાળગ્રહણ અને પ્રતિજાગરણરૂપ પડિલેહણા વડે જીવ જ્ઞાનાવરણીય કર્મને ખપાવે છે. ૧૫-૧૭.
કદાચ અકાળે પાઠ કર્યો હોય તો પ્રાયશ્ચિત્ત કરવું જોઈએ, તેથી તે ધે છે –
पायच्छित्तकरणेणं भंते ! जीवे किं जणयइ ?
पायच्छित्तकरणेणं पावकम्मविसोहिं जणयइ निरड्आरे आवि भवइ, सम्मं च णं पायच्छित्तं पडिवज्जमाणे मग्गं च मग्गफलं च विसोहेइ, आयारं आयारफलं च आराहेइ ॥१६-१८॥
