________________
રાજા દશાણભદ્ર
[૧૯] ઉતારવા લાગ્યા.
દેવેન્દ્ર તે એ દશ્ય જોઈને સ્તબ્ધ થઈ ગયા. એ મને મન બોલી ઊઠયા, “દશાર્ણભદ્ર શું કરી રહ્યા છે ? શું સર્વવિરતિધર મુનિરાજ બનવાની તૈયારી કરે છે? અરે ! અરે ! ગર્વ ચરા! અને શર્મ ઊભરા ! અદ્દભુત! અદ્ભુત!
પણ ત્યાં તે દશાર્ણભદ્રે પાંચ મૂઠીમાં જ વાળને લેચ કરી દીધે! અને ગણધર ભગવંતની પાસે આવીને મુનિવેષ પહેરી લીધે !
ચિત્રમાં ચીતરેલે દેવેન્દ્ર જે દેવેન્દ્ર બની ગયે!
મુનિ પર્ષદામાં જઈને બેઠેલા નૂતન મુનિવર દશાર્ણભદ્રની પાસે જઈને દેવેન્દ્ર પિતાનું મસ્તક ઝુકાવી દીધું ! ગદ્ગદ્ કંઠે દેવેન્દ્ર બે, “હું હાર્યો! તમે જીત્યા ! મેં રાજા દશાર્ણભદ્રને હરાવ્યા'તા, પણ મુનિ દશાર્ણભદ્ર મને હરાવી દીધું ! સત્તા, સંપત્તિ કે સમૃદ્ધિની ટોચ અમારી દેવેની દુનિયા પાસે છે, પણ સર્વવિરતિની ટચ તે તમારી જ પાસે! ત્યાં તે અમે ડગ પણ માંડીએ શકીએ નહિ. | મુનિવર ! આપને ગર્વ હું ઉતારવા ગયે; પણ આપે મારે ગર્વ ગાળી નાખ્યો! મને ક્ષમા કરે. આપના મહાન આત્માની મેં આશાતના કરી છે!”
કેવી કમાલ છે; વીરશાસનના શ્રમણ્યભાવની! સત્તા, સંપત્તિ અને સમૃદ્ધિના ફાટફાટ વૈભમાં મહાલતા મહાલયે ના સ્વામીઓને પણ જેના ચરણોમાં દાસ થઈને બેસી જવું પડે !
હા.તેથી જ જ્યાં શ્રમણ્યભાવની સ્પર્શના થઈ શકે છે તે માનવગતિ જ મહાન છે. પછી ચાહે તેટલી વિપત્તિઓ; ગંદકીઓ વગેરેથી તે ભરેલી કાં ન હોય?
જ્યાં એ શ્રમણ્યભાવથી સ્પર્શના નથી તે દેવગતિ તુચ્છ છે; નગણ્ય છે; પછી ચાહે તેટલા વૈભાના ડુંગરો ત્યા ખડકાયા કાં ન હોય?
