________________
[૧૮]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ ભક્તથી કેમ સહેવાય? દેવેન્દ્ર નિશ્ચય કર્યો કે, દશાર્ણભદ્રની સાન મારે ઠેકાણે લાવી દેવી.
દેવેન્દ્ર પાસે જે દૈવી સમૃદ્ધિ હતી, જે વૈકિય શક્તિ હતી તેની પાસે તે દશાર્ણભદ્રની માનવીય શક્તિ અને સમૃદ્ધિ તે બેશક વામણી પુરવાર થઈ જાય તેમ હતુ.
ખરેખર તેમ જ થયું. પિતાની વૈક્રિય શક્તિથી જલમય વિમાન તૈયાર કરીને દેવેન્દ્ર તેમાં બેઠો. અભુત હતું, એ વિમાન. અનેખા હતા; એનાં કમળો, જાજરમાન હતાં; એના રને અને મણિ વગેરેને ચળકાટ. વિમાન દ્વારા મત્યલેકમાં અવતરેલે દેવેન્દ્ર હવે ઐરાવત હાથી ઉપર આરૂઢ થઈને સમવસરણ પ્રતિ જવા લાગ્યા.
એ હાથીની સમૃદ્ધિ તે કઈ ઓર જ થતી, કલમ એનું વર્ણન ન કરી શકે, કવિ એને કવિતામાં ન ઉતારી શકે. સ્વપ્નની સૃષ્ટિમાં ય એ કદી ન અવતરી શકે.
દેવેન્દ્રના એ વૈભવપૂર્વકના આગમનને જોઈને દશાર્ણભદ્રનું મુખકમલ કરમાઈ ગયું. એને પિતાની ગર્વિષ્ઠ જાત ઉપર ધિક્કાર વછૂટી ગયે. એક બાજુ એણે સાગર જે; એની સાથે વિશાળતાની સ્પર્ધામાં ચડેલું ખાબેચિયું જોયું ! એનું અંતર શરમાઈ ગયું! એ મને મન બોલી ઊઠ્યો; “ક્યાં હું કૂવાને દેડકે ! કયારે ય મેં જોઈ નથી, આવી સગરની સમૃદ્ધિ !”
દશાર્ણભદ્ર પિતાના ગર્વના પિતાની જાતે, એકરારના અને પશ્ચાત્તાપના મુદુગરથી ચૂરેતૂરા કરવા લાગ્યો.
એ આત્મા આમ તે લઘુકમી હિતે; જરાક આડા રવાડે ચડી ગયો’તે એટલું જ....
એટલે અભિમાન ગળવા લાગ્યું અને વિરાગની આગ ભભૂકવા લાગી. ભેગ-રાગના આલિશાન ખંડ એમાં ભસ્મીભૂત થવા લાગ્યા. ત્યાગને સૂર્ય ક્ષિતિજમાં પ્રગટ થયા. તે જ ક્ષણે દશાર્ણભદ્ર પિતાની દમદમામ સમૃદ્ધિમાં જીવંત પુરાવારૂપ આભૂષણે
