________________
[૭૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ રાત્રિના દસ વાગ્યા હતા. નૃત્ય-ખંડમાં ચોમેર દીપકે ઝળહળતા હતા. ધૂપસળીએ પિતાની સુગંધ છૂટથી બહેકાવી રહી હતી. ઢેલ વગેરે ગોઠવાઈ ગયા હતા. કુમાર નંદિષેણ તકિયાને ટેકે દઈને ગાદી ઉપર બેઠો હતો.
નૃત્યને આરંભ થ.
કુમાર નંદિષણને રીઝવવાને - પાણી પાણી કરી નાખવાને – વિઠ્યા દઢ સંકલ્પ કરી ચૂકી હતી. આ પાર કે પેલે પારને એ મરણિયે ખેલ હતે.
કુમાર સંદિપેણ સામે કામલતાનું એ પ્રથમ નૃત્ય હતું. ના, “ના. એના જીવનનું પણ એ પ્રથમ જ નૃત્ય હતું. ઘણા આવ્યા અને ઘણા ગયા, ખિસ્સાં ખાલી કરીને પણ કોઈને ય માટે એણે આ રીતે તન નિચવ્યું ન હતું.
રાત વધતી ચાલી. કામલતાનું નૃત્યનૈપુણ્ય સેળે કળાએ ખીલતું ગયું. નૃત્ય-ચન્દ્ર પૂર્ણ બજે. પૂનમને ચાંદ બન્ય. ઢલક પણ ચકિત થઈ ગયે. ગાયિકા પણ આશ્ચર્યમાં ગરકાવ થઈ ગઈ. અદ્ભુત નૃત્ય!
કામલતા આજે માનવકની કામલતા જ રહી ન હતી. એ તે કઈ દેવાંગના હઠે ચડી હતી; પ્રિયતમ દેવેન્દ્રને રીઝવવા. જાણે એના પગ જમીનને અડતા જ ન હતા, એની આંખે એક પણ મટકું મારતી ન હતી. કુમાર નંદિષેણના તેજસ્વી તન ઉપર એ ચૂંટી ગઈ હતી. એના સૌન્દર્યામૃતનું જ એ પાન કરતી હતી. એને ન હતી તૃષા, ન હતે થાક, કાંઈ જ ન હતું. સાચા અર્થમાં એ નૃત્યાંગના દેવાંગના બની હતી.
તકિયે અઢેલીને બેઠેલ કુમાર નદિષણ એ નૃત્યમાં ઝાઝે રસ દાખવતું ન હોય એવું કામલતાને પ્રથમ તે જણાયું. પરંતુ એથી એ હતાશ બની જાય એમ ન હતી. “બાર બાર વર્ષના તપ તપી ચૂકેલે યેગી એકદમ ભેગી જગતમાં ન ગોઠવાઈ જાય એમાં નવાઈ ન હતી. અને એ જવાબદારી તે મારી જ છે ને?
