________________
મહાત્મા મંદિષણ
[૧૭૩] મેં જ બીડું ઝડપ્યું છે; યેગીના વેગના વાઘા ઉતારી નાખવાનું! કાયાથી જ નહિ; મનથી પણ.”
માટે જ કામલતા નૃત્યકળાની પરાકાષ્ઠાએ પહોંચી હતી, મારું ગમે તે થઈ જાઓ; પરંતુ મારા પ્રિયતમને તે પાણી પાણી કરીને જ જંપુ. એના અંતરના ખંડખંડમાં બિરાજેલી વિરતિની બધી પ્રતિમાઓને ખંડિત કરી નાખ્યું અને એ અંતરના કઈ અવાવર ખંડમાં જ એને ઢગલો કરું.
નહિ તો ? નહિ તે મારું નામ કામલતા નહિ. રે નિષ્ફળ જાઉં તે....તે કદાચ આ વિષ પાયેલે હીરે જ ચૂસી લઉં....પછી જીવનને અર્થ જ શું છે? કામલતા નૃત્ય કરતી હતી. એનું મન વિચારે ચડ્યું હતું. કામરાજે પાંચે ય શરસંધાન કર્યા હતાં.
એકાએક તકિયે અઢેલીને બેઠેલ કુમાર નંદિષણ ટટ્ટાર થઈને બેસી ગયો. કામલતાના અંગ અંગ તરફ તાકીને જાણે જેતે રહ્યો. અને..કામલતાનું અંતર પણ નાચી ઊઠયું. “દાવ સફળ થતું લાગે છે! પાસા પોબાર!” એનું મન બેલી ઊંડયું. જેજે, હવે કશી કમીના ન રાખીશ. રાખીશ તે પસ્તાઈશ. અંતરે ચૂંટી ખણને ચેતવણી આપી.
કામલતાએ કુમાર ઉપર ત્રાટક કર્યું જ હતું. હવે વળતું ત્રાટક જાણે કુમારે કામલતા ઉપર કર્યું.
કુમારે કામલતાની દેહલતાનું રૂપ જોયું ! રૂપની ચામડી જેઈ ચામડીની અંદર એના આત્માના પ્રદેશે આંખ અને નાક ચડાવીને પહોંચ્યા. ત્યાં માંસ જોઈ ને આંખ મીંચી નાખી. ચરબી અને લેહી જાઈને આત્મા પરમાણુ અકળાઈ ગયા. રે! અહીં અમે ક્યાંથી આવ્યા ? છતાં એ પરમાણુ ઘૂમતા ઘૂમતા આગળ વધ્યા. એમને આજે આ બધે ય પ્રદેશ તપાસી નાખ હિતે. એ આગળ વધ્યા. કર્કશ હાડકાંઓને અથડાયા ! તે ય બજેથી માર્ગ કાઢીને આગળ વધ્યા. ત્યાં ભયાનક બદબૂ આવવા લાગી.
