________________
[૫]
દેડકા ય દેવ થયા
[વીરનાં સ્મરણા]
મહુારાજા શ્રેણિકના રાજમહેલના દ્વારપાળે જાણ્યું કે ત્રિલેાક ગુરુ મહાવીરદેવ નગરની બહાર ઉદ્યાનમાં પધારી ગયા છે કે તરત તેણે પ્રભુની દેશના સાંભળવા જવાને નિર્ણય કર્યાં. વખાના માર્યો ભટકતા કેટક બ્રાહ્મણ સાથે તેને તાજી જ મૈત્રી થઈ હતી. તેને દ્વારપાળ તરીકે બેસાડી દીધા અને કહ્યું કે, “પ્રભુ મહાવીરદેવની દેશના સાંભળીને હું ન આવું ત્યાં સુધી આ સ્થાનેથી જરાય ખસતા નહિ.”
દ્વારપાળ દેશના સાંભળવા ગયા.
બ્રાહ્મણ ચાકીપહેરો ભરવા લાગ્યા. તેની ખાજુમાં જ દુર્ગાદેવીનુ મંદિર હતુ. ત્યાં મૂકવામાં આવેલા પ્રસાદ જોઈ ને તે ખાવા માટે ખૂબ લલચાયા. અકરાંતિયાની જેમ તેણે પુષ્કળ ખાધું. પછી તેને તૃષા લાગી. એ ગ્રીષ્મઋતુ ચાલતી હતી એટલે તૃષાએ તે। માઝા મૂકી. પાણીની પરમ કાંઇક વધુ દૂર હતી. ચાકીનુ સ્થાન છેડીને તે ત્યાં જઈ શકે તેમ ન હતું. અંતે એ તૃષા મરણતોલ બની. તે વખતે તેને જલચર જીવા સૌથી વધુ પુણ્યશાળી લાગ્યા; કે જેમને પાણીમાં જ જીવન મળ્યું છે. પાણી પાણી' કરતા એ બ્રાહ્મણ ત્યાં જ ઢળી પડયો અને એ જ નગરની વાવના પાણીમાં જ દેડકા થયા ! જેની જ્યાં લેછ્યા તેના ત્યાં જન્મ!
એકદા પરમાત્મા મહાવીરદેવ પુનઃ તે નગરમાં પધાર્યાં. પનિહારી વાવનું પાણી ભરતાં ભરતાં પ્રભુની પધરામણી થયાની
