________________
[૧૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
વાતા કરવા લાગી. તે શબ્દો પેલા દેડકાના કાને પડયા. વીર ! મહાવીર ! રે ! આ શબ્દો તે મેં પૂર્વે કયાંય સાંભળ્યા છે ! આવા ઊહાપાહ કરતાં તે દેડકાને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. પૂર્વના બ્રાહ્મણના ભવ જાણ્યા.
હવે આ દેડકાને પણ વીરપ્રભુને વંદના કરવા જવાની ભાવના જાગી. કૂદતા કૂદતો તે જવા લાગ્યા. પણ અફ્સોસ ! પ્રભુની દેશના સાંભળવા નીકળેલા મગધપતિ મહારાજા શ્રેણિકના ઘેાડાની ખુર નીચે એ કમભાગી દેડકા દબાઈ ગયા ! છતાં અંતે વીરનું રટણ કરતાં શુભ ભાવમાં મરીને રાંક નામે દેવ થયા.
શુભ ભાવ રાખે તા દેડકા ય દેવ થાય અને અશુભ ભાવામાં રમે તેા તે માણસ પણ દેડકા થાય !
કશાય અનુષ્ઠાન વિના ભાવનામાત્રથી કેવું સુંદર ભવપરિવન થઈ ગયું ! ધન્ય છે તે વીરના શાસનને જ્યાં પહેરેગીરાને પણ ધદેશનાના શ્રવણની તલપ લાગે છે; જયાં દેડકો પણ દેવ બને છે!
કરુણાનાં આ બે આંસુથી નીતરતા ભગવાનનાં એ સર્વોત્તમ ધ્યાનચક્ષુ, આપણને ઇશારા કરે છે અને કહે છે: ‘તાપના લાખ ડી ગેાળા બળવાન તથી, પણ કમળની પાંદડી બળવાન છે. ક્રોધની આગ બળવાન નથી, ક્ષમાનાં આંસુ બળવાન છે. ધરતીનું રાજ્ય અને ઇન્દ્રસભા બળવાન નથી, પણ મુક્તાકાશમાં કેકારવ કરતા આત્મમયૂરતું એક સમૃદ્ધ પી બ્રુ બળવાન છે.
