________________
૨૫૪ : મ –ગલાગલ હ, જેણે પ્રજા સમક્ષ વત્સરાજનું નામ મૂક્યું હતું સહુએ ગગન ગજવે તે જયજયકાર કર્યો.
ક્ષણભર પહેલાં યમમૂર્તિ લાગતે અનલગિરિ શાણે ને સમજુ બની ખડે હતો. આજુબાજુનાં ગૃહોમાંથી કેટલાક હિંમતવાન માણસો બહાર નીકળ્યા હતા, ને કંઈક ખાવાની વસ્તુઓ લઈ હાથી પાસે આવતા હતા. વત્સરાજ ઉપર કંકુ, , અબીલ ને ગુલાલ ઝરૂખાઓમાંથી પડતો હતો. આ કુંકુમવષો ઝીલતાં ઝીલતાં તેમણે હાથીને રાજગવાક્ષ તરફ હાંક્યો.
મહારાજ પ્રદ્યોત જ્યાં ઊભા હતા એ ગવાક્ષ પાસે જઈને હાથીએ સૂંઢ ઊંચી કરી નમન કર્યું. અવનિપતિએ એની સુંઢના અગ્રભાગ પર હાથ ફેરવ્યું ને કહ્યું : “શાણે જે અનલગિરિ!” ને પછી વત્સરાજ તરફ જતાં કહ્યું :
શાબાશ ઉદયન, તેં ભરતકુલ ઉજાળ્યું. અવન્તિને દરબાર તારી કદર કરશે
સન્માન સ્વીકારતો હોય તેમ અનલગિરિએ બીજી વાર સૂઢ ઊંચી કરી, ને પછી આગળ વધ્યા. રાજકુમારી વાસવદત્તા પિતાની સખીઓ સાથે ગવાક્ષમાં કંકુ ને ગુલાલ લઈને ખડાં હતાં. હાથી સમીપ આવતાં કંકુ ને ગુલાલને વટેળ ચડ્યો. એક રક્તરંગી વાદળ જામી ગયું ને બધાંની આંખો એથી ભરાઈ ગઈ.
અચાનક એક હાથ લંબાય, ને રાજકુમારી વાસવદત્તા ગવાક્ષમાંથી ઊંચકાયાં. હાથી વૃક્ષ પરથી ડાળ લઈ લે, એમ રાજકુમારી ગવાક્ષમાંથી હાથીના હોદ્દા પર આવી ગયાં; ને એ કંકુ-વાદળ ભેદતે હાથી અવનિતની બજારો તરફ વળે.
