________________
ઘી અને અગ્નિ : ૨૫૩
જીવનમાં અજખ દશ્ય જોવા મળે, એવી ઘેાડીએક પળેા કાઈ ને કાઈક વાર લાધી જાય છે. એવી પળેા આરે આવી હતી. અનલિમિર હવે માત્ર પગથી પૃથ્વીને ખણુતા સૂંઢ માંમા દબાવીને ખડા હુતા. છતાં એની પીળચટ્ટી આંખામાંથી ઝેર તા વરસતુ જ હતું. વીણુા વગાડતા વત્સરાજ નજીક ને નજીક સરી રહ્યા હતા. આખી અવન્તિ જાણે એ સ્વરો સાથે શ્વાસ લેતી ને મૂકતી હતી.
હવે વત્સરાજ એ વનરાજની સમીપ પહોંચી ગયા હતા. એમણે એક હાથે એની સૂંઢના સ્પર્શ કર્યા. પણ શાન્ત માણસમાં એકાએક ભૂતના સંચાર થાય એમ એ જીવતા પહાડ ધૂણી ઊઠયો, મે ડગ પાછા હઠયો ને એકદમ આગળ વધી વત્સરાજને પોતાની સૂંઢમાં ઝડપી લીધા; જેવા ઝડપ્યા તેવા જ ઊંચે ઉછાળ્યા.
‘એ મા હૈ!” ફરીથી રાજકુંવરી બેભાન અની ગયાં. દાસીએ એમની આંખેા દાખી દ્વીધી. અન્તિની પ્રજા હાહાકાર કરી રહી. રે, એક મરજીવાના આજે ભાગ લેવાયા!
કેટલાકનાં નયનામાં આંસુ ઉભરાયાં, પણ ત્યાં તા ની કિકિયારીથી ગગન ગાજી રહ્યું. સહુની આંખેામાં આંસુ અડધે આવીને થંભી ગયાં ને શાકનાં અશ્રુ હર્ષોંનાં આંસુ ખની બહાર પડયાં.
વત્સરાજ અનગિરિના કુંભસ્થળ પર બેઠા હતા, ને હૈતાળ હાથની એક થપકીથી અનલિઝિરને ડાહ્યો કરી નાખ્યા હતા. એમની પાછળ પેલે સન્યાસી જેવા જણાતા માણુસ
